Recent verschenen bij Le Lombard twee albums waarin een bestaand figuur het hoofdpersonage van is. Van het biografische Nietzsche lopen we niet wild omwille van zijn non-conformistische en door ons maar half te vatten gedrag waaruit misschien dan wel grootse teksten zijn voortgekomen, maar die allerminst sympathie opwekken. In De Aantekeningen van Darwin leren we ook minder fraaie kanten kennen van wetenschapper Charles Darwin (die gast van de evolutietheorie waarover vandaag nog steeds veel is te doen). Een zuiplap, een vechtjas en een hoerenloper, zo schildert Sylvain Runberg hem een flink aantal pagina's af. Maar in hoofdzaak komt de tot fictieve figuur gebombardeerde Darwin toch nog in zijn nobele hoedanigheid van wetenschapper aan bod.

In Yorkshire wordt hij door de Britse regering ontboden om een mysterieuze golf van zeer bloeddorstige slachtpartijen op te helderen. Welk beest kan aan de oorsprong liggen van de vermangelde lichamen van lokale bewoners, arbeiders aan een nieuwe spoorweglijn en zelfs paarden? Er dient snel een verklaring gevonden te worden want de arbeiders legden het werk neer en het bijgeloof brengt hun fantasie op hol. Darwin, die het op het thuisfront al niet makkelijk heeft door het ongeloof die zijn moderne opvattingen en theorieën teweegbrengen, komt er beetje bij beetje achter dat hij er met zijn eigen overtuigingen alleen niet zal komen. Heeft hij dan toch ongelijk?

Eerlijk gezegd hadden we ons in eerste instantie verwacht aan een zoveelste biografische verstripping van een historische figuur. Hier hadden we net geen zin in. Bij Atlas verscheen vorig jaar al een stripbewerking van Darwins essay Over het Ontstaan van Soorten en dat zag er zo verschrikkelijk slecht uit dat we het niet wilden lezen. Niets van dat in De Aantekeningen van Darwin. Dit is in de eerste, de tweede en ook de derde plaats een thriller. Je leert wel wat bij over Darwin, maar niet in die mate dat je plots met een schoolboek of encyclopedie met veel prentjes vandoen te hebben. Runberg weet nogal een spannend verhaal te vertellen waaruit de getormenteerdheid van Darwin voor extra confrontaties zorgt. Dat belooft voor de volgende delen.

De tekenstijl van Spanjaard Eduardo Ocaña is functioneel, maar niet exceptioneel daar waar het het realistische aspect betreft. Uitmunten doet hij met de misselijkmakende diepe wonden in de uiteengereten acid reflux lichamen van de slachtoffers die hij met gretigheid in beeld brengt. Meer naar het einde toe waagt hij wat meer om het verhaal extra spirit te geven. Het dramatische effect is er niet minder om. Geslaagd!