We hebben het meermaals uitgeproest bij het lezen van Wilson. In dit album staat op elke pagina een gag van een zestal plaatjes waarin Daniel Clowes (de sterauteur van David Boring en Ghost World) zich telkens van een andere tekenstijl en/of inkleuring bedient. De ene keer is dat realistisch te noemen, de andere keer erg karikaturaal, in veel kleuren of met slechts een enkele steunkleur. Je zou er geen eenheid in vermoeden, maar dat is slechts uiterlijke schuin.

Wilson heeft over iedereen en alles wel een mening en is niet te gegêneerd om die te ventileren tegenover die anderen, of dat nu wildvreemden zijn met wiens beroep hij bijvoorbeeld lacht of zijn eigen vader op zijn sterfbed die hij voor klootzak uitmaakt. De echte klootzak is natuurlijk Wilson zelf. Bijna elke gag begint met diepzinnige gedachten, nostalgische overpeizningen, filosofische trouvailles of zelfsynthese. Steevast wordt dat omgebogen naar een pointe waarin hij al het voorgaande eigenhandig de nek omwringt, ondermijnt of tegen zijn wil bevestigt. Aanvankelijk is dat verrassend, na verlkoop van tijd raak je er gewend aan en zit je de wending al te voorzien. Doorheen de gags ontspint zich ook een lopend verhaal. Wilson gaat terug naar het thuisfront waar zijn zieke vader op sterven ligt, hij ontmoet er opnieuw zijn ex-vrouw en komt te weten dat hij een dohter heeft rondlopen die voor adoptie werd opgegeven. De gagformule bespeelt Daniel Clowes handig om overgangsscènes niet te moeten inlassen. Vandaar dat we Wilson plots in de gevangenis aantreffen of zes jaar verder in de tijd springen.

Ghost World en David Boring staan nog net een trap hoger dan Wilson, maar met het klootzakske Wilson beleef je meer pret dan voornoemde titels waarin het toch enigszins de deprimerende toer opgaat. Hopelijk komen er snel vertalingen van zijn overige werk.