Niemand weet nog op hoeveel covers de naam Lewis Trondheim, als scenarist of als tekenaar, voorkomt. Sinds zijn debuutalbum in 1988 heeft de teller in ieder geval nog geen jaar stilgestaan. Zijn strips, waarin hij vaak kleine indrukken en gedachten uit zijn eigen leven 'herfantaseert' tot dwaze verhalen, winnen wereldwijd nog steeds lezers. Zijn bekendheid dankt hij vooral aan de fantasyreeks Donjon die hij samen met Joann Sfar schreef en tekende. In 1993 creeërde Trondheim de reeks Lapinot (Kobijn), dertien verhalen in de meest uiteenlopende genres: een western, een detective, een romantisch verhaal,... De enige constanten in deze reeks zijn de humor en het hoofdpersonage, Kobijn. Sinds 2006 wordt de reeks door uitgeverij Silvester met mondjesmaat in het Nederlands vertaald. In april verscheen het zevende album met volgnummer 6.

Kobijn wordt door zijn vriendinnetje Nadia meegevraagd voor een reportagetocht op het platteland. Als stagiaire bij de televisie is ze op zoek naar zonderlinge mensen en aparte verhalen, want daar smullen producers en publiek van. De sceptische — volgens hemzelf realistische — Kobijn gaat uit verliefdheid mee en ontmoet in het zog van Nadia vreemde figuren die zijn lachlust opwekken. Het koppeltje logeert in het landhuis van Nadia's oom, een verwoed jager. Toch heeft oom geen problemen met zijn huisspoken. Alledaagse zaken dus, zeker in het universum van Trondheim. En alles wordt uiteraard nog een pak gesjeesder als Richard en Felix, de vrienden van Kobijn, ook komen logeren.

Het avontuur is op zich normaal, bijna banaal. Als Nadia bijvoorbeeld vraagt: "Wat doe jij om te voelen dat je echt leeft?" antwoordt Kobijn: "Zolang iedereen me met rust laat is het goed. En ik denk dat een teveel aan adrenaline ook niet het echte leven is". Niet direct de woorden van een avonturier... Trondheim is vooral een meester in het analyseren van alledaagse en toch pertinente vragen en situaties. Dit is dus geen album voor lezers van grote avonturen, wél voor liefhebbers van fijnzinnige gesprekken en hersenkronkels. Laat maar komen, die volgende Kobijnen!