Op 6 mei 2016 valt een Amerikaanse legereenheid het dorpje Miran Shah aan de grens tussen Pakistan en Afghanistan binnen. Onder de aanwezigen in een veroverde moskee bevindt zich een grijsaard die meteen wordt herkend als Osama Bin Laden. De CIA is er als de kippen bij om de terroristenleider op te pakken en in een geheime CIA-basis in Irak te ondervragen. President Barack Obama (hij werd blijkbaar toch gherkozen) is in zijn nopjes, maar hij laat het aanvankelijk na om zijn bondgenoten, in casu de Franse president, van de vangst op de hoogte te brengen. De Fransen zijn er ondertussen zelf achtergekomen en lekken de gebeurtenis naar de pers. Wat volgt is een honderdtal pagina's tellend politiek steekspel tussen verschillende grootmachten en een verrassend openhartige Osama. Hij heldert zijn levensloop op tegenover de CIA-agenten John Matthews en Pamela Sanders en daar varen we als lezer wel bij want naast een duidelijk uiteengezet en perfect gedocumenteerd en gestructureerd portret van 's werelds meest gezochte terrorist, poneert Mohamed Sifaoui ook geloofwaardige veronderstellingen om de gaten te vullen. Hij laat het daarbij niet na om auteurs van complottheorieën een veeg uit de pan te geven.

Maar waar de vorser enigszins in faalt, is de bedoelde satire. Op de duur wordt het werkelijk extreem vervelend dat hij te pas en meer te onpas zijn personages in gedachtewolkjes extra stellingen laat zeggen die meestal tegenovergesteld zijn aan wat de personages op dat moment zeggen. Zo zouden we moeten geloven dat Osama bijvoorbeeld een vrouwenzot is en een lage dunk heeft van zijn medewerkers of de vrijwilligers die zich voor hem laten opblazen in bomaanslagen. Die gedachten ondermijnen nu net de feiten waaruit we net zo goed tot dezelfde conclusies kunnen komen. Over de helft van het album had Sifaoui het pecies door dat de gedachteballonnen niet werken en laat hij ze meer en meer varen. De enige geslaagde grap is de rode draad van Osama die zich op een vliegtuig steeds onwel voelt.

Hoewel Philippe Bercovici, de tekenaar van onder meer Vrouwen in 't Wit, zich van zijn gekende losse komische tekenstijl bedient en karikaturaal sterk uit de hoek komt, is Bin Laden Ontsluierd niet echt het komisch album geworden dat je in een eerste oogopslag zou denken. De tekenstijl maakt het geheel van opeenvolgende feiten wel luchtiger zodat het geen saaie biografie wordt, al ben je na de honderd pagina's wel versuft. Dat komt natuurlijk ook door de verwezenlijkingen van Osama Bin Laden, waarop hij trots genoeg is om alle aanslagen in zijn opdracht voor eens en voor altijd te claimen. Maar ook door de stommiteiten die verschillende internationale regeringen (de Amerikaanse op kop) hebben opgestapeld zodat Bin Laden en zijn trawanten ongestoord verder hun gang konden gaan. Het blijft verbijsterend.

Als eindconclusie kunnen we het erop houden dat je Bin Laden Ontsluierd het best beschouwd als een opfrissing van alles wat je over hem in de laatste pakweg tien jaar hebt gelezen, gehoord en vernomen na de aanslagen op de WTC-torens die het ware begin van de eenentwintigste eeuw hebben gemarkeerd. Op zich is deze strip dan ook een waardevol tijdsdocument geworden.