I gave you a hard time, I told you the news there's no "I'm sorries" 'cause there ain't no excuse. The Scabs kweelden dit twintig jaar geleden al, maar het zou ons vreemd lijken mocht de Braziliaanse scenarist Wander Antunes voor zijn eerste Vrije Vlucht-strip beïnvloed geweest zou zijn door Diests bekendste exportproduct.

En toch zou het hoofdpersonage Tom die song kunnen neuriën. Tijdens de zware Amerikaanse beurscrisis van 1929 verloor hij immers alles. Zijn huis, zijn vrouw, zijn werk,... Het enige wat hem restte, waren de sjofele kleren aan zijn lijf en zijn onwrikbaar geloof in menselijkheid. Op zijn overlevingstocht langs de spoorweg van het stofferige zuiden botste hij immers tegen zowat elke vorm van onrechtvaardigheid. Racisme, klassenjustitie, seksuele uitbuiting,... geen enkele bittere pil werd hem bespaard. In deze wereld die naar de kloten gaat, is Tom het enige sprankeltje hoop op een humane mensheid.

Echt vrolijk word je niet van deze wrange schets. Het verhaal is een langgerekte aaneenschakeling van mentale dompers, braafjes verweven met de zoektocht van onze humanist naar een verdwenen kind. Was het ons vrolijke lentegevoel of onze ingebouwde hekel aan sentimentzoekende effecten? Feit is dat het scenario van Hard Times ons — en dit in tegenstelling tot de vele jubelende besprekingen bij onze zuiderburen — Siberisch koud liet. Geef ons maar de thematisch verwante strips van O’Boys of Miltons Dromen. Een grote opsteker zijn wel de prachtige tekeningen van Jaime Martin. Zwevend langs Tirabosco, Frederik Peeters en Rubèn Pellejero wisselt hij dikke inktstrepen af met fijne ingekleurde lijntjes. Hierdoor geeft hij elk personage een eigen kleur en accent. Die subtiliteit wordt bedekt met een scala aan broeierig geelgrijze tinten. Schoon! Hard Times bevestigt hiermee opnieuw het grote talent van Jaime Martin, maar het wordt tijd dat iemand de Spanjaard het telefoonnummer geeft van Denis Lapière.