In Dampart, een goudmijnersstadje in het westen van de States, krijgt het befaamde detectivebureau van de Pinkertons zware concurrentie van Ronson Inc., een klein detectivebureau. De gladde boys van Pinkerton leveren er verbeten strijd met de leden van Ronson Inc. Deze laatsten zijn stuk voor stuk vechtersbazen. De inzet van de strijd is het garanderen van de veiligheid van reizigers, het escorteren van goudladingen en allerlei andere waardevolle voorwerpen en personen. Tijdens een goudtransport wordt de volledige bende van Ronson Inc. in een hinderlaag gelokt door de Pinkertons. Betekent dit het einde van Ronson Inc.?

Dit eerste deel van Ronson Inc. legt de nadruk op de leden van het gelijknamige detectivebureau. Zo leren we beresterke Denny, de lesbische Diane, scherpschutter Becker, de wulpse Inga en de leider van het bureau, Richard, kennen. Scenarist Willem Ritstier kiest ervoor de personages in volle actie voor te stellen. Dit houdt in dat de lezer er aanvankelijk het hoofd bij dient te houden. Het betekent echter ook dat we er geen saai introductieverhaal op na houden. Integendeel zelfs. We worden namelijk van de ene actiescène in de andere gekatapulteerd.

Zoals het een goede western betaamd, wordt geen schot uitgespaard, wordt er stevig gevloekt en betekent een mensenleven bitter weinig. Qua taalgebruik leunt Ronson Inc. wel heel erg aan bij onze noorderburen. Er wordt in het Hollands gevloekt alsof het een lieve lust is, en ook het overige taalgebruik is erg oranjegekleurd. Dit hoeft uiteraard niet te verwonderen, het verhaal werd dan ook geschreven voor het Nederlandse stripblad Eppo. Voor de Vlaming komt het Hollandse taalgebruik soms nogal vreemd over. "Opsodemieteren", "shitzooi", "gore Pinkerton", het zijn slechts enkele van de vele kleurrijke metaforen.

Minck Oosterveer tekent in zijn overbekende en inmiddels sterk geperfectioneerde tekenstijl. Wulpse dames met een duizelingwekkende cupmaat in prachtige jurken en een vrachtlading aan schitterende schaduweffecten. De cupmaten zijn overigens niet de enige lichaamsdelen buiten proportie. Het typeert Mincks tekenstijl en het stoort allerminst. We misten wel af en toe scherpte in sommige gezichten. Zo trekt Inga plots een wel heel gekke bek.

Ronson Inc. wist onze aandacht op te eisen en heeft ons hongerig gemaakt naar meer... veel meer! Durango meets Deadwood, we love it!