Het is altijd weer reikhalzend uitkijken naar het verschijnen van de allernieuwste Storm. Blijven Martin Lodewijk, Romano Molenaar en Jorg de Vos de nagedachtenis van de onvolprezen — maar helaas veel te vroeg van ons heen gegane — Don Lawrence trouw? Lawrence kan vanuit zijn Neumann-hemel blij naar het resultaat kijken. De tekeningen van de 25ste Storm zijn alweer van absolute topkwaliteit: Nomads spieren blinken nog steeds onder zijn strak gespannen rode huid, Roodhaar is nog niets van haar wulpse vormen verloren en ook de wereld van Pandarve blijft nog steeds tot de verbeelding spreken. Zoals dat wel eens meer gebeurt in jubileumalbums vinden we ook in dit deel tal van verwijzingen naar voorgaande delen, de echte fans zullen er hun duimen en vingers bij aflikken.

Zo is Storm terechtgekomen op de planeet Marrow, waar hij in album 13 (De Doder van Eriban) het schaakspel introduceerde. Op die planeet wordt hij gedwongen om opnieuw deel te nemen aan het Barsaman-spel, terwijl zijn vrienden, die ondertussen ontsnapt zijn aan de gevangenschap bij Marduk, wanhopig naar hem op zoek zijn. Marduk kan dat uiteraard niet laten gebeuren en stuurt er zijn meedogenloze ‘zwerfdoder’ op af. Want zijn Roodhaar en Nomad voor Marduk niet dé ultieme middelen om de enige echte Anomalie, Storm, op te sporen?

Enfin... opnieuw een verhaaltje van Storm dus waarbij de zoektocht naar de Anomalie centraal staat, zucht... of toch niet? Ach we hebben dit al enkele keren gelezen, maar het blijft ons nog steeds niet vervelen, temeer omdat de combinatie van prachtige tekeningen en spitsvondige humor in dit album echt werkt. Vooral de verbale humor van Martin Lodewijk is erg aanstekelijk. Een voorbeeld? We laten de "torenhooste verhevenheid" theocraat Marduk even aan het woord: "Visfil, kruipfistel, waar heb je je verborgen? (...) Rattenval, kakkerslak, hersendwerg!" Eat your heart out, kapitein Haddock!