Dylan Dog is een Britse privédetective die Scotland Yard heeft verlaten om zich te specialiseren als detective van nachtmerries en bovennatuurlijke verschijnselen. Zijn ex-chef Bloch, wiens pad nog regelmatig dat van Dylan kruist, neemt het vertrek van de 'spokenjager' nog steeds kwalijk. Volgens zijn collega's heeft Dylan, mede door de vele artikels die aan hem worden gewijd in de pers, het beroep van detective in diskrediet gebracht. Voor Dylan is het eenvoudiger: "We moeten allemaal eten. Ik heb alleen maar een beroep uitgevonden waarin ik de allerbeste ben, want ik heb geen concurrenten." Een waarheid als een koe en zo'n spitante opmerkingen worden nog wel meer in de albums gespuid. Van zijn assistent Groucho, een acteur die hoopt zijn vroegere professie weer op te kunnen pikken en die gewoonweg niemand minder dan Groucho Marx is, moet je dergelijke commentaren niet verwachten. Zijn specialisatie is het in elke denkbare situatie amechtig debiteren van flauwe grappen in het genre van "Wat is de verleden tijd van komkommersla? Kwamkwammersloeg!" Zelfs in onze tienerjaren vonden we dit geeneens grappig. De andere personages delen onze mening. Toch zorgt Groucho voor de luchtige noot zodat je de verhalen vol zombies, seriemoordenaars uit het verleden en vleuggelloze engelen niet al te serieus moet opnemen.

Dylan Dog is Italiaanse pulp en 't is nog goed gemaakt ook. Net zoals bij Julia, de reeks die Prestige hier probeerde van de grond te krijgen maar daarin helaas faalde, bedienen de verschillende tekenaars (waaronder een paar die ook aan Julia hebben meegewerkt) die elk een album tekenen zich van een losse realistische stijl die bij de ene beter presenteert dan bij de andere. Van de drie verschenen albums vonden we Jack the Ripper niet alleen het best getekende, maar ook het sterkst van verhaal. Daarin wordt de geest van Jack the Ripper op een séance opgeroepen waarna de bekende seriemoordenaar opnieuw aan het moorden slaat en het daarbij specifiek heeft gemunt op de aanwezigen van de séance.