Op albumgebied was het wel eens minder, maar Luc Cromheecke publiceerde doorheen de laatste decennia steevast ergens wel een strookjes- of gagstrip. Dezer dagen is hij alomtegenwoordig met Roboboy in Taptoe en Plunk! in Eppo, Stripgids en Spirou. Voor dat laatste maakt Cromheecke ook deel uit van de vaste kern tekenaars op wie een beroep wordt gedaan om redactionele artikels op te fleuren. Zo prijst een wekelijkse cartoon van hem het nemen van een abonnement aan. En nu is er weer Tom Carbon want — zoals Hec Leemans ons toevallig gisteren nog zei — alle goeie dingen komen terug. Voorafgaand aan dit gloednieuwe album verschenen al enkele gags in Eppo dat in 2009 eveneens een comeback maakte.

Tom Carbon heeft nog niets aan absurdisme en gekke vondsten ingeleverd. Maar in de wereld van Carbon is dat allemaal doodnormaal. In een bar op een camping trakteren twee aliens 'm op een pintje en blijkt bij thuiskomst zijn tentje verbrand te zijn omdat net dat stekje als landingsplaats voor het ruimtetuig diende. Of een lezing over praten tegen planten blijkt effectief een lezing van een pofessor te zijn voor een uitgelezen publiek van planten. Dikwijls ligt het aan de gedachtegang van Carbon zelf dat de gags een wending opgaan met een hoek af. Om een boete te vermijden voor het verbranden van afgevallen herfstbladeren en onmogelijke openingsuren van het afvalwerkingscentrum tegen te gaan, besluit hij elk blad afzonderlijk naar het centrum op te sturen. Of hij vermomt zich als een Rus om een partijtje schaak tegen zichzelf te spelen en vervolgens ruzie met zichzelf te krijgen. Zulke gags tonen soms ook wel eens de zieligheid van het personage aan. Hij praat tegen zichzelf (uiteraard om de lezer kenbaar te maken van zijn gedachten) en is ondanks zijn vele reizen, trips en activiteiten een eenzaam figuur. Hij is het soort persoon dat in het echte leven boze lezersbrieven zou schrijven naar tijdschriften bij gebrek aan aandacht in de onmiddellijke omgeving. Want ja, Tom maakt zich best wel eens kwaad, niet in het minst door zijn boze buurman. In deze verschilt deel 5 met de voorgaande albums waarin meer kortverhalen voorkomen. Daarin ontpopte hij zich dikwijls als een moderne Oom Wim die zijn neefje onderhield met verhalen waarin een onlogische verklaring schuilde voor logische zaken. Jammer eigenlijk dat er niet meer van die kortverhalen in de nieuwe Tom Carbon voorkomen.

Vanaf nu zou er elk halfjaar een Tom Carbon-album in de winkel moeten liggen met afwisselend geoptimaliseerde heruitgaven van de oude albums en gloednieuwe albums.