In dit slot van het tweeluik komen we de ware toedracht te weten van de moord waarvan de jonge Julie wordt beschuldigd. Deze rechtbankfragmenten, met een aantal getuigen die niet in haar voordeel pleiten, wisselen Olivier Grenson en Denis Lapière af met overpeinzingen over haar verleden terwijl ze in de gevangenis zit of met flashbacks, verteld door Julie in de beklaagdenbank. We leren dat Julie ondertussen als barvrouw emplooi heeft weten te vinden op een cruiseschip, een omgeving die in schril contrast staat met haar marginale achtergrond in de sowieso al troosteloze Waalse stad Charleroi waar Grenson overigens zelf is opgegroeid. Ze leert er een oudere en rijke zakenman kennen die haar na een neukpartij op het dek engageert als gezelschapsdame of een hoer volgens velen. Ze leidt een luxeleventje in Parijs, maar de manipulaties van haar beschermheer zinnen haar niet. Bovendien kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Ze krijgt heimwee. Redelijk voldaan keert ze terug naar de stad waar ze opgroeide en probeert er een nieuw leven te beginnen. Dat valt echter helemaal niet mee want het verleden rustte niet.

Grenson is haast verliefd op zijn eigen hoofdpersonage. Het aantal close-ups van Julie in alle mogelijke standpunten is niet te tellen. Zelfs in berooide omstandigheden ziet ze er nog uit als kwam ze uit de catalogus van een moddellenbureau. Aangenaam om naar te kijken dus. Lapière probeert haar ook nog een extra dimensie te geven door af en toe te wijzen op haar intelligentie en net zo goed op haar kattige en wispelturige karakter. Het zijn aspecten die minder goed uit de verf komen dan letterlijk de geverfde tekenplaten van Grenson, die hier echt op zijn toppunt is.

Voor het Ongeluk Geboren is een mooi geschilderd tweeluik geworden met een hoofdpersonage om wie je uiteindelijk leert geven.