Hoe mooi en rijk aan detail we de grotere overzichtsprenten van Michel Plessix ook vinden, de ware pracht vinden we toch in de close-ups van zijn personages die hij vaak inlast. Het is een plezier om de ronde lijnen van hun snuiten, oren en poten te volgen, de expressie van hun ogen te vatten, dichter op de neus te zitten van de geniale inkleuring, de haren te kunnen tellen van hun vacht,...

Pad heeft geen vacht. Het is al zijn schuld dat de vaste kliek in Marokko zijn dagen slijt en zich met gemak plooit naar de sleur van de dag, maar nu heeft Pad toch weer wat geroken waardoor zijn ogen beginnen te tollen. De verteller toont aan dat dit vooral hommeles betekent. Klopt, want 's anderendaags is Pad niet meer terug te vinden. Nu is het aan ondernemende Rat (en niet Konijn!) en goedmoedige Mol om 'm weer achterna te trekken. Die tocht leidt op kamelen doorheen de woestijn.

Wij hadden het geluk om een aantal jaar geleden voor school zelf op tekenweek te mogen naar Marokko. Al die decors, de heldere belichting die in niets is te vergelijken met het klimaat in onze contreien, de warme kleuren, de interieurs, de kledij zelfs zien wij terug in De Wind in de Woestijn. Plessix is een rastekenaar en is een van de bekwaamste dierentekenaars ooit. Daar staan we in volle bewondering voor, ook omdat het genre met dieren als vermenselijkte personages nog steeds gestand houdt. Iets minder vonden we de vervelende vliegjes met hun nietszeggende en piepklein geletterde commentaartjes. Op pagina 12 levert het anders wel een plaat op die Plessix zelf omschrijft als een hommage aan de Sergio Leone-western Once Upon a Time in the West.