Ondertussen zorgt Daedalus ervoor dat het tweede jaar op rij een nieuw album van Legende een belevenis is, een ideaal geschenk ook voor liefhebbers van knap realistisch tekenwerk, de middeleeuwen, een beetje fantasy, aantrekkelijke personages en decors waarvan je aanneemt dat je er ter plekke op excursie kan gaan.

De monnik, die een deel van het verhaal aan ons vertelt, zorgt dan nog voor een streepje humor door zich te laten vangen in een valstrik en onnozel te bungelen. Maar hij is wel op de juiste plaats aangekomen. Ondertussen toont magister Shaggan aan waarom zijn tronie in de coverafbeelding is verwerkt. Het verhaal draait grotendeels rond hem en zijn vileine plannen waar hij zijn zoon Aeolus in betrekt want hij moet zeker trouwen, kost wat kost. Die zoon is niet de slimste thuis en verkloot een nachtje met enkele door zijn vader uitgepikte meisjes door het in een bloedbad te laten uitdraaien. Meneer trekt liever op met zijn wapenbroeders. Shaggan houdt het bij een bolwassing en het laten uitwissen van de sporen in plaats van een strengere straf. Dat zou alleen maar zijn doel verstoren.

Yves Swolfs had ons meer actie belooft in de tweede cyclus waarvan dit het eerste deel is, maar het blijft behelpen. Tot de pagina waarop effectief gestreden en met zwaarden gezwaaid wordt, heb je er zodanig veel gesprekken, opbiechtingen, gekonkelfoes en gecomplotteer opzitten dat een herlezing aan de orde is om je ervan te vergewissen of je alles wel goed hebt gelezen.