Hoe meer interviews met Bernard Yslaire we lezen, hoe gekker we 'm vinden. Hij heeft megalomane ideeën over de uitbouw van de reeks Samber. We hebben er nog geen besef van hoe ferm alles in elkaar zal verstrengelen, zelfs met andere van zijn reeksen zoals XXe Ciel.com en De Hemel boven Brussel. Elke verhaallijn lijkt wel een afspiegeling te hebben in een van de bestaande of nog te verschijnen cyclussen. Met dit derde deel wordt een eerste van deze prequelcyclussen afgerond. Voor de jonge tekenaars Jean Bastide en Vincent Mézil zit het erop. Voorlopig zijn er voor hen geen plannen voor nieuwe stripprojecten. We vermoeden dat ze er eventjes genoeg van hebben. Het resultaat verraadt dan ook een doorwrocht leer- en productieproces. Alles wat je in dit album ziet, is namelijk met de computer gedaan. Yslaire heeft niet meer nodig dan wat ingescande snelschetsen om de paginalay-outs te bepalen en aan zijn medewerkers door te spelen die er fantastisch getekende en ingekleurde platen weten mee te maken. Vooral de kracht van de ogen, ja die ogen, is ene spel dat ze meesterlijk hanteren. Op pagina 8 wordt je bijna net zo afgeschrikt door de priemende ogen van Hugo Samber als Blanche.

Voor Hugo valt het niet mee om in een liefdeloos huwelijk verstrikt te zitten. Zijn hart is verpand aan Iris, het luxehoertje met de rode ogen. Zij loodst hem mee naar de roulettetafel waar hij een fortuin verliest. Steeds vaker moet hij een beroep doen op zijn trouwe boekhouder Horace Saintange om fondsen ter beschikking te stellen of aandelen te verkopen. Maar is zijn trouwe boekhouder ook betrouwbaar? Wat heeft hij te zoeken in de buurt van Iris en waarom maakt zij het Hugo zo moeilij door 'm uit te spelen met baron de Morbleu. De ene keer klit ze aan hem, de andere keer speelt ze met zijn voeten.

Dit laatste deel zoekt een uitweg uit de malaise, het ongeluk en de treurnis. Wat rest zijn leugens, bedrog en oorlog in de ogen...