Detective Nestor Burma trekt lijken aan. Maar in zijn branche kom je die hoe dan ook vaak tegen. Het begint al in een herenhuis in Parijs waar een ingenieur (een gerateerde uitvinder) dood bij het bed ligt waarin zijn vrouw ligt, ook dood. Voor Burma is dit niet zomaar een familiedrama met moord en zelfdoding. Hij voelt aan dat er meer achter steekt. Dus trekt hij op onderzoek uit. Hij krijgt onder meer te maken met een actrice die merkt dat een dubbelgangster naakt poseert onder haar naam. Zij wil voorkomen dat het nog een keer gebeurt en gelast Burma met de opsporing van het meisje. Ze wil een voorstel doen door haar bijvoorbeeld in dienst te nemen als stand-in, zolang ze niet meer naakt poseert. En er is nog het oude dametje dat in het huis woont van kunstschilder Frédéric Langlat. Wat is er voor bijzonders aan het huis dat te maken kan hebben met de dood van de ingenieur?

Zoals elke hardboileddetective is de zelfverzekerde Nestor Burma een roker (in dit geval een pijp), draagt hij een lange overjas en hoed (het is het jaar 1959), belandt steevast met een schone in bed, moet zich nu en dan weren in smerigheid en tegen personen die hem kwaad willen doen. Dat laatste grotendeels omdat hij zich als een goede detective een weg naar de waarheid baant, een waarheid die je als lezer beslist niet zelf kan achterhalen. Schrijver Léo Malet wist zijn personage aldus perfect te typeren. Jacques Tardi was het rastalent om er een groezelige film noir-detectivestrip van te maken. Eerst nog in zwart-wit, later in kleur dat geen enkele toegevoegde waarde bood, nu nog steeds niet overigens. Emmanuel Moynot is niet Tardi, al lijkt hij zich daar steeds beter in te schikken. Hij maakt er het zijne van. En dat werkt ook. Alleen jammer voor de langdradige uitlegscènes, maar ook dat hoort bij het genre.