Wat is jouw ergste nachtmerrie? Voor Ernest, een gerespecteerd bankdirecteur, was dit ongetwijfeld de dag dat zijn zoon hem dropte in een bejaardentehuis. Dat betuttelend toontje alsof je een zesjarige afzet op zijn eerste scoutskamp, gaf hem de doodsteek. Oké, zijn zoon zei dat hij soms iets vergat. Maar dat was nog geen Alzheimer! Het rusthuis was een ramp. De verveling en vooral de dodelijk saaie routine van eten, rusten, eten en slapen waren de druppel die zijn emmer van vernedering deden overlopen. Hij was omringd door leeghoofdige kamerplanten! Zijn opportunistische kamergenoot Emiel was zijn enige lichtpunt in deze gevangenis, maar uiteindelijk bleek zijn falend geheugen zelf de grootste gevangenis te zijn.

Rimpels drukt je meteen met de neus op de feiten. Oud worden is geen lachertje. Maar de Spanjaard Paco Roca verpakt dit geladen thema ronduit indrukwekkend. Als je je focust op de lotgevallen van de aftakelende Ernest, dan schreeuwt elke vezel van je lichaam om euthanasie. Maar heel subtiel bouwt Roca tegengewicht op. Een schare aan echt gebeurde humoristische anekdotes larderen dit diepmenselijk verhaal, en maken deze initieel bittere pil verteerbaar. De panische angst van het oudje dat bang is om ontvoerd te worden door ruimtewezens, de gelukzalige glimlach van de dame die dag in dag uit droomt dat ze op de Oriënt Express zit, de diepmenselijke goedheid van een stuk crapuul,... Als je je openstelt voor haar bewoners, is deze microwereld leefbaar, logisch en uiteindelijk zelfs ietwat begrijpbaar.

Illustrator Paco Roca scoorde in zijn thuisland Spanje met Rimpels een opvallend commercieel succes. Er werd zelfs een tekenfilmversie van gemaakt. Roca's open tekeningen in een klare stijl maken deze strip dan ook verrassend instapbaar en ontmijnen op voorhand het toch beladen thema. Rimpels is een uitstekende aanrader voor iedereen die al een beetje op zijn grootvader begint te lijken.