Wanneer iemand niet meer goed bij zijn hoofd is, dan zeggen we in West-Vlaanderen wel eens dat hij "een krak in zijn kop heeft". Het is een mooi toeval dat op de cover van dit album een buste staat van Nero, de ogen diep in hun kassen, het voorhoofd duivels gefronst en... met een grote barst in zijn schedelpan, dit tegenover een achtergrond van laaiende vlammen. De ontkiemende waanzin is eindelijk als een rijpe zweer tot uitbarsting gekomen en het stinkende pus verspreidt zich over zijn omgeving.

Waanzin, nihilisme en decadentie zijn de ultieme kernwoorden van dit prachtig geslaagde album. Waanzin is wat Nero in zijn slapeloze nachten overvalt in zijn door goden geïnspireerde visioenen van een brandende stad. Of kan hij de slaap niet vatten door de dood van zijn dochtertje Claudia, wat hem weer doet denken aan de door hem geplande moord op zijn eigen moeder, Agrippina Minor. Nihilisme, gecombineerd met een allesverterende wraakzucht is wat Lucius Murena drijft. Zijn vroegere vriend Nero is niet alleen verantwoordelijk voor de dood van Murena's moeder Lollia Paulina, maar ook voor het gewelddadige overlijden van Acte, de minnares van onze held. De dood van Acte kan alleen gewroken worden met het bloed van Nero of vuur, waarom ook geen vuur? De waanzin van Nero en het nihilisme van Murena worden vurig scharlaken gedrenkt in een sfeer van decadentie. Die wufte decadentie vinden we in een welhaast apocalyptisch aandoend Rome, waar verwijfde Romeinse aristocraten over nobele meisjes praten alsof het koopwaar is, waar andere vrouwen zich verlustigen in bloederige vuistgevechten, waar eerloze lijken verkocht worden door een gebochelde behoeftige. Is er dan geen sprankeltje hoop in deze stad? Misschien de vriendschap tussen Lucius Murena en zijn zwarte vriend Balba, die zich volkomen lens laat slaan om de beurs van zijn meester te spekken. Mooie vriendschap!

Die sfeer van waanzinnig decadent nihilisme wordt op verbluffende wijze neergezet door Philippe Delaby. Ze komt prachtig tot uiting in de realistische tekeningen die op sfeervolle wijze ingekleurd zijn door Jérémy Petiqueux. Hoeft het nog gezegd dat vooral diepdonkere tinten het palet domineren?

Het valt wel op dat Jean Dufaux in de loop van de reeks Murena geleidelijk aan meer nadruk heeft gelegd op de sfeer van het oude Rome dan op het uitwerken van de ingewikkelde politieke intriges. Zijn interesse heeft zich geleidelijk verschoven van het politiek gekonkelfoes aan het keizerlijk hof naar het gewelddadige leven in de Romeinse achterbuurten. Maar daar zijn we helemaal niet rouwig om. Murena is en blijft een topreeks die onbetwist hoog blijft staan aan het firmament van historische strips. Een aanrader, maar niet voor teerhartige zieltjes!