THORGAL 29
Het Offer
Grzegorz Rosinski + Jean Van Hamme • Le Lombard
48 p. (SC)
|
|
| De zwanenzang van een begrip |
|
Jolan Thorgalson... Geef toe, het bekt niet echt lekker. Geef ons maar Wayne Shelton, Largo Winch of zelfs Steve Kelly Jason Rowland Fly Bryant Van Saksen-Coburg-Gotta. En toch wordt die Jolan Thorgalson de protagonist in één van de best verkopende reeksen van het striplandschap, nu zijn vader, Thorgal Aegirson (die viel al bij al nog mee) er in dit 29ste deel de brui aan geeft. Van Hamme, dé opperstripscenarist, bouwt immers af en zal zich binnenkort beperken tot enkel de avonturen van Largo en af en toe een one-shotje. Een mooi moment om komaf te maken met die jeanet van een Thorgal die 347 keer terug tot leven is gekomen, moet men hebben gedacht. En zo geschiedde: de reeks zal hoogstwaarschijnlijk de naam van de vader blijven dragen, maar vanaf deel 30 neemt zoon Jolan de fakkel over.
In dit album nemen Van Hamme en Rosinski de gelegenheid te baat om eens achterom te kijken. Net iets te opzichtig, misschien, wordt mijmerend teruggeblikt naar heel wat personages, gebeurtenissen, scènes,... uit de vorige delen. Tel maar even met ons mee, er wordt onder andere direct of indirect verwezen naar: Aaricia, De Sleutelbewaarster, Alinoë, Drie Grijsaards in het Land van Aran, Het Sterrenkind, Kriss van Valnor, Het Brandmerk van de Ballingschap, De Ogen van Tanatloc,... Het is alsof een emotioneel stemmetje in Van Hamme zei dat het ogenblik gekomen was om een laatste eer te bewijzen, niet alleen aan Thorgal, maar ook aan heel wat aspecten die de reeks groot en populair hebben gemaakt. Het resultaat is een zwanenzang van een begrip, een afscheid dat de sfeer probeert uit te ademen van de topalbums uit de reeks. En Van Hamme en Rosinski slagen daar ook wel in. Enkele platen van Rosinski zijn ronduit adembenemend en doen de indruk van het vlug-vlug werk uit de laatste albums wat vergeten. Van Hamme van zijn kant slaagt er maar matig in om de overkill aan verwijzingen en informatie in één album te proppen, maar de zweem van nostalgie die overheerst, maakt heel veel goed. Dit is ongetwijfeld het beste wat Thorgal ons de voorbije vijf jaar heeft geboden, maar een dikker album (eventueel op wat groter formaat, wat de tekeningen van Rosinski veel beter doet uitkomen), had het feest compleet gemaakt. Een gemiste kans, maar niet getreurd. De avonturen van — nog één keer om het af te leren — Jolan Thorgalson worden ongetwijfeld, net als die van zijn vader, een onvervalste (verkoops)topper. |
|
| > PETER D'HERDT — november 2006 |
