Bij Ari Folman komt het verleden spoken. Na een gesprek met een vriend over hun dienstplicht die ze vervulden tijdens de inval van Israël in Libanon in 1982 beseft hij dat hij zich bijna niks meer van die periode herinnert. Hij beslist om de gaten in zijn geheugen te proberen op te vullen en gaat op bezoek bij strijdmakkers uit die periode. Zijn herinneringen komen langzaam terug, ook die gebeurtenissen die bijzonder confronterend waren.

Als een strip afgeleid wordt van een succesvole animatiedocumentaire kan je de vergelijking tussen beide niet uit de weg gaan. Maar deze graphic novel heeft genoeg merites om los van de film beoordeeld te worden. De eerder aparte tekenstijl gecombineerd met een wazig kleurgebruik geeft een bijna psychedelisch effect en zorgt ervoor dat je ietwat gedistantieerd wordt van de gruwelijke gebeurtenissen die het verhaal beschrijft. Zo krijg je ruimte om de waarheid ten volle op je te laten inwerken, iets wat Maus van Art Spiegelman ook al deed. En die waarheid komt beetje bij beetje naar boven in het zich traag ontspinnende verhaal, terwijl er ook diepgaande vragen worden opgeroepen over verantwoordelijkheid en schuld.

Maar toch moet je concluderen dat de auteurs (met hen is trouwens een interessant interview  toegevoegd aan deze strip) hier niet in geslaagd zijn de graphic novel te laten loskomen van de film en op zichzelf te laten staan. Dit verhaal is bedoeld om als film verteld te worden en de vertaling naar het beeldverhaal schiet duidelijk tekort: je mist bepaalde nuances en de sfeer is anders door het wegvallen van de soundtrack.

Op zichzelf is dit dus een goeie graphic novel, maar de vergelijking met de film doorstaat het niet.