Opera krijgt vaak de naam nogal elitair te zijn en dat is jammer. Vaak worden in goede opera's grootse menselijke thema's aangesneden die ons in ons allerdiepste moeten raken. Maar... opera is niet altijd goedkoop, we moeten ons er soms ver voor verplaatsen als we kwalitatief hoogstaande stukken willen zien en alsof dat nog niet voldoende argumenten zijn om niet naar opera te gaan, het duurt soms erg lang en kan verschrikkelijk saai zijn als men de achtergrondkennis niet heeft of de taal niet goed begrijpt.

Er zijn al veel pogingen ondernomen om opera dichter bij het grote publiek te brengen (denk maar aan Opera in de Cinema van Kinepolis, cultuurcheques al of niet voor jongeren,...). Maar het werkt toch niet echt fantastisch. Wie van ons heeft onlangs nog een opera gezien? En dat is jammer want bepaalde stukken verdienen — wat zeggen we? — schreeuwen om een groot publiek. Een van zo'n stukken is het negentiende-eeuwse operaepos Der Ring des Nibelungen van Richard Wagner. Het beschrijft de strijd van goden en mensen en hun zoektochten naar het geluk, hun twijfels, angsten en diepere verlangens. Een concrete inhoud van de opera kan je lezen in onze bespreking van Siegfried 1.

Omdat nog anderen dachten dat de opera recht heeft op wat meer bekendheid, zijn in het verleden een aantal mislukte pogingen ondernomen om Siegfried, het hoofdpersonage uit Wagners opera, op het witte doek tot leven te laten komen. Alex Alice heeft het echter geprobeerd op het witte tekenpapier en hoe heeft hij dat gedaan! Bij onze vorige bespreking hadden we ons al erg positief uitgelaten over deze operaverstripping en vroegen ons af of Alice het hoge niveau van het eerste album kon handhaven.

Het mag gezegd dat het eerste deel grootser en epischer begon terwijl in dit vervolg Siegfrieds tocht naar het mensenland centraal staat. Toch laat Alice zijn held niet zomaar de reis rechtoe rechtaan afleggen. De reis is vol gevaren (reuzeninsecten om maar iets te noemen) en beproevingen en confronteert Siegfried met het verleden dat zijn opvoeder Mime, de Nibelung, lange tijd voor hem verborgen heeft willen houden. Mime zorgt bovendien ook voor wat humor in het verhaal, een idee dat bij de serieuze Wagner nooit zou zijn opgekomen, maar getuigt van het creatief omspringen van Alice met de verhaalstof of wellicht als voorbereiding voor wat visuele slapstick in zijn geplande Siegfried-tekenfilm. In dit deel staat ook de Walkure, een goddelijke krijgster, centraal die haar onsterfelijkheid wil opofferen voor het welslagen van Siegfrieds missie.

De tekeningen en paginaopbouw is — zoals we van Alex Alice gewoon zijn — van uitmuntende kwaliteit. Af en toe wordt het verhaal onderbroken voor een paginagrote afbeelding die je makkelijk uit je strip zou kunnen scheuren (en dat zou echt zonde zijn!) om van een kadertje te voorzien. Heerlijk! Het kleurgebruik is erg symbolisch en zet de karakters en scènes extra in de verf: wazig groen voor de heks Völva, vurig rood voor de Walkure tegen een overwegend Noors blauwe achtergrond. Alice is bovendien op zijn best in de dynamische actiescènes.

Kortom: een absolute aanrader voor wie geen tijd, geld of zin heeft om naar de opera te gaan. En een absolute aanrader voor wie nog steeds dacht dat strips geen kunst zijn.