Als Marvano een strip maakt, gooit hij de inhoud niet zomaar te grabbel. Elk album van zijn hand — ook al is hij er nu enkel de scenarist van — is een cadeau. Maar bij het weghalen van de strik en de papieren glansverpakking is de verrassing in de doos iets waar je zelf mee aan de slag moet gaan.

Ook Het Kleine Afscheid is geen geprefabriceerd speeltuig, het is een bouwpakket waarmee je in alle richtingen verder kan. Je kan al tevreden zijn met een constructie zoals het verhaal van de alleenstaande moeder Christine die worstelt met het vertelstandpunt van een boek dat ze wil schrijven. Ondertussen probeert ze zich een houding aan te meten jegens de mannen in haar buurt, maar die houding zoekt ze precies nog. Zij is duidelijk in de liefde ontgoocheld geweest en daar treffen mannen schuld aan. Er nu zomaar aan toegeven, is te snel overstag gaan. Met haar puberende dochter loopt de verhouding ook al stroef. Eigenlijk heeft Christine het vooral moeilijk met zichzelf en haar plaatsje in deze maatschappij, hoewel haar uiterlijke schijn haar voor een zelfbewuste vrouw laat doorgaan. Op de teleonthaalservice waar ze als vrijwilligster werkt, lijkt een regelmatig bellend meisje voor een oplossing, een doel zelfs, te zorgen. Christine raakt gefascineerd door het verhaal van het meisje. Het begint Christine echter te dagen dat zij het meisje kent en dan beginnen haar radertjes te draaien.

Met ons gekregen bouwpakket kunnen we ook nog een landingsbaan ontwerpen om de rondzwevende ideeën en bedoelingen van Marvano naar de begane grond te begeleiden. En die zijn er genoeg. Hoe vaker we terug in het album bladeren, hoe meer thema's we ontdekken. En hoe meer uitwegen we in deze bespreking zouden kunnen opschrijven. We zouden dieper kunnen ingaan op de papieren vliegtuigjes met verschillende mogelijke plooiwijzen en zo. Of het klaar en duidelijk over pedofilie hebben. Maar dat geeft Marvano ook niet zo maar prijs. Wij ook niet. De taak is nu aan jou om Het Kleine Afscheid te aanvaarden en uit te pakken.