Precies drie dagen na zijn geboorte was baby Jack al wees. Hij was een liefdeskind van een Franse vader en een Ierse moeder, maar bovenal was hij een verwaarloosbaar hoopje mens uit de Noord-Amerikaanse Franse kolonie, Nouvelle France. Amper tien jaar was-ie toen hij door de Engelsen verplicht werd gedeporteerd naar Florida. Op de driemaster die hem naar de het zuiden moest brengen, viste men hem al gauw op als scheepsjongen. En daar begon Jacks grote avontuur! Zijn grote beschermengel was niemand minder dan de ervaren bootsman Lucky Roberts. Die snorrebaard behoedde de jongen rustig voor al het kwaad, tot het moment dat men een lading slaven insloeg. Het onrecht moe wierp de bootsman zijn vermomming af en nam het roer over van commandant Princelton. Eindelijk was John Place, de bekende piraat, weer opgedoken! Als teken van barmhartigheid liet de muiter zijn vroegere kapitein in leven, maar gijzelde hij als ultieme levensverzekering wel diens dochter. Een beslissing waar hij al snel spijt zou van krijgen.

Canoë Bay is een prachtig boek dat je bij een vlugge doorbladering direct in je koopmandje legt. Patrick Prugne en Tiburce Oger riepen de hulp in van überdocumentalist Patrice Pellerin (De Havik) en eindelijk barst het grafisch talent van Prugne open. Zijn aquarellen zijn een fraaie symbiose van waterverf en klassieke inkleuring. In tegenstelling tot het laatste deel van Hugo Pratts Fort Wheeling, de referentiestrip op het vlak van gewaterverfde Irokezen, kleurt Prugne elk hoekje van elk kadertje in. Dat maakt zijn aquarellen initieel zwaar op de hand, maar tegelijk creëert de Fransman zo een kort aangehouden rode draad doorheen de strip. Dat is ook nodig. Tiburce Oger, die ons als scenarist eerder al wist te bekoren met De Herberg aan het Eind van de Wereld en als auteur van Gorn, is nu heel wat minder creatief dan zijn tekenaar. In de geest van wijlen Franz is Canoë Bay een gortdroge opeenvolging van ongeloofwaardige, nochtans op historische feiten gebaseerde gebeurtenissen. Ook nu weer is er een schattenjacht, ook nu weer is een personage gebaseerd op Long John Silver uit Schatteneiland,... Ondanks flink wat grafische weerstand, verdrinkt Prugne op het eind mee in dit moeras der irrealiteiten. Zelden hebben we een deus ex machina zo flauw in beeld gebracht gezien als de effectieve vondst van de schat. Alsof Prugne er zich voor schaamde en ons zijn rug toonde. Uitblinken doet hij daarna opnieuw in het extra katern van 25 pagina's barstensvol paginagrote aquarellen, schetsen en figuurstudies.