Voor de zoveelste maal op rij deserteert korporaal Blutch. Voor de even zoveelste maal gaat sergeant Chesterfield hem achterna. Een doodnormaal gegeven voor een verhaal van De Blauwbloezen, denken we dan. En toch... de spanning is te snijden, want generaal McLellans troepen hebben de opdracht gekregen om een buffer te vormen tegen de Zuidelijken. Met geen Zuidelijke in de buurt wordt dat algauw een saaie job voor militairen. François D'Orléans, familie van de Franse koning en adviseur van generaal McLellan, heeft zo zijn eigen manier om de blauwbloezen de tijd te laten doorbrengen. Terwijl het aquarelschilderen zijn intrede maakt in McLellans rangen kiest Blutch het hazenpad onder het motto van een verkenningstocht in de omgeving... Chesterfield wordt door de officieren aangesteld om er voor te zorgen dat Blutch geen haar gekrenkt wordt...

Geen vernieuwing, geen originaliteit, gewoon een beproefd concept rond een gegeven dat waar gebeurd is in de Amerikaanse Burgeroorlog (nu hebben we het over de hulp van Franse officieren aan beide kanten), maar dan overgoten met een karikaturaal sausje. Maar wat logisch dat deze formule na 53 verhalen niet meer de kracht heeft als na de eerste tien verhalen. Wie echter zin heeft in twintig minuten ontspanning blijft aan het juiste adres. Het blijft immers een amusante reeks. We hebben overigens een boon voor dat prachtige tekenwerk van Willy Lambil, die minutieus alle details uit foto's en tekeningen uit de tijd van de Amerikaanse Burgeroorlog bestudeert en er zijn versie van maakt.