Pilotenstrips zijn niet meteen ons ding. We hebben het steeds moeilijk om onder de brillen en helmen van piloten de personages te herkennen en weten daarom soms niet of een piloot aan de winnende hand is bij een luchtgevecht of niet want het vliegtuig waarin ze vliegen kunnen we meestal niet van dat van de vijand onderscheiden. In De Nachtuil gaat het gelukkig niet alleen over mooie plaatjes met vliegtuigen in actie. Yann is er de scenarist wel naar om in de eerste plaats het karakter van zijn personages op te bouwen en hen een verleden te schenken als dat van belang is voor het verhaal, wat in dit geval zeker geldt.

Lilya, een Russische heldin van de lucht wordt tegen haar zin voor propagandadoeleinden ingezet. In andere gevallen wordt ze, ondanks haar verbluffende staat van dienst, niet voor vol aanzien door de legerleiding omdat ze een vrouw, "een apin", is. Door haar door Romain Hugault aantrekkelijk in beeld gebrachte lichaam in de strijd te werpen, overhaalt ze de kolonel om tegen de Duitsers aan het Oostfront te strijden. En dat is nodig want de Luftwaffe beheerst er het luchtruim. Het is nu aan Lilya en haar eskader "Heksen van de Nacht" om de Duitsers het vuur aan de schenen te leggen. Aan de andere kant van de grens loopt Oberleutnant Wulf rond, een gedreven maar rebelse piloot die er anti-nazistische meningen op nahoudt.

De Nachtuil is zeker niet Yanns beste verhaal. De pogingen tot humor vloeken te vaak met de dramatische en historische toetsen die hij er ook nog in kwijt wil. Alle lof is er wel voor Hugault die met zijn digitale kleurdoos aardig uit de voeten kan om sfeer, belichting, volume en diepte te scheppen. Of het nu om een vliegtuig of een naakt vrouwenlichaam gaat: het ziet er allemaal uit om in te lijsten.