Matz is een scenarist die niet stilstaat en teert op zelfverzonnen tics zoals bijvoorbeeld een flik die niet aan zijn mama wil vertellen dat hij bij de politie werkt en zich daarom elke dag in de lift als priester verkleedt. De Killer is een serie die vanaf het eerste deel een constante evolutie doormaakt. Het naamloze hoofdpersonage heeft sinds zijn terugkeer in deel 6 zelfs gewetensbezwaren gekregen! In Een Gewone Sterveling zie je hem niet actief doden. Hij wordt zwaar in de gaten gehouden door diverse partijen en hij zal een tactisch spel moeten spelen. Om te beginnen zint het hem al niet dat hij in opdracht werkt van de Amerikanen.

En opnieuw is dit een scharnieralbum. In een (te) lange monoloog van tien pagina's uit de killer zijn ongenoegen over politieke malversaties en misverstanden die Cuba en Fidel Castro in een volgens hem onterecht negatief daglicht stellen. De killer — of beter gezegd Matz — zegt zaken die zeker hout snijden, maar het komt er zo ongenuanceerd, zo pro-Castro uit dat we er ons enigszins aan stoorden. Het is sprekend voor de killers fascinatie voor het eiland, het "ex-bordeel van de VS", nadat hij er vanuit Venezuela naartoe trok voor een nieuwe opdracht. Uiteindelijk trekken Luc Jacamon en Matz toch nog een vers blik actie open in een flitsend schietgevecht, maar het verheelt niet dat de ware verhaalontwikkeling pas in het volgende deel te verwachten is. Ondertussen weten we wel waar de killer min of meer voor staat, of je het nu eens bent met zijn visie op politiek en maatschappij of niet... O ja, hij houdt er met de Cubaanse Katia ook een nieuwe bedpartner aan over.