Een goed vakman zit zelden zonder werk. Als je dan bovendien ook nog eens de enige in het dorp bent die geen twee linkerhanden heeft, dan vormt er zich al snel een lange wachtrij. Anno 2009 (ook al situeren we het tijdperk van De Smurfen in een tijdloos middeleeuwse setting) is er voor de Knutselsmurf dan ook weinig veranderd in het smurfendorp. Nog steeds voert hij aan een sneltreintempo herstellingswerken uit, knapt hij klusjes op en bedenkt hij de meest verbluffende uitvindingen. Het is op z'n zachtst uitgedrukt niet verbazingwekkend dat de maat na meer dan vijftig jaar non-stop werken in de stripreeks gewoon vol is. Vooraleer er ongelukken gebeuren, besluit de Grote Smurf om in te grijpen. De Knutselsmurf heeft nood aan vakantie! Een paar dagen aan de rand van een bergmeertje zal hem ongetwijfeld goed doen. De creatieve geest van de smurf in kwestie is echter nauwelijks te onderdrukken en met de paradijselijke omgeving als achtergrond gaat hij aan het werk. De overige smurfen krijgen echter al snel lucht van dat smurfenparadijs op aarde. Als dat maar goed afloopt...

Hoe ziet een gestresseerde smurf er uit? Het is een vraag die iedereen zich al decennialang stelt. Zwart zal het alleszins al niet zijn. Het blijft hoe dan ook bijzonder fijn om een aantal zeer typerende eigenschappen van de hedendaagse maatschappij op de fictieve blauwe tuinkabouters geprojecteerd te zien. Als door de ogen van een kind wordt de mensheid met een vleugje cynisme onder de loupe genomen, regelmatig onderbroken met een gezonde dosis slapstickhumor of een woordspeling of twee. Tot zover de psychologische kant van de Smurfen-avonturen. Uiteindelijk zijn het nu, net zoals vijftig jaar geleden, nog steeds prima verhalen, waarvan zowel jong als oud zou moeten kunnen genieten.

Tekenaar Pascal Garray kennen we vooral van Steven Sterk, een reeks die hem al in het begin van de jaren 1990 toevertrouwd werd door de echte Grote Smurf, Peyo. Zijn eerste volledige Smurfen-album ziet er dan ook zonder meer zeer potig uit. Scenarist Alain Jost lijkt op het eerste zicht een nieuwkomer. Enig speurwerk leert ons echter dat Jost onder het waakzame oog van zowel Peyo als diens zoons Thierry Culliford reeds tal van kortverhalen schreef voor verhalen buiten de reguliere reeks. De 48 pagina's in Het Smurfenparadijs waren kort samengevat weer veel te snel uitgelezen. Op naar de volgende 48?