De tekeningen van Schat! zijn verschrikkelijk naïef, geschikt voor een kinderstrip. Je zou nog denken dat Lucie Durbiano haar allereerste strip publiceert (in het Nederlands klopt dat anders wel) en een uitgever wist te charmeren om het in de winkels te brengen. Het lijkt op na-aperij van gelijk welke Vlaamse familiestrip, maar met het tekentalent van een puber.

Ook het verhaal leek aanvankelijk niet aan enige originaliteit ontsproten. Grosso modo loopt het van een doorsneestationsrommanetje over in een schattenjachtverhaal dat Jommeke-auteur Jef Nys aan de ontbijttafel uit de losse pols schudt. Het brave en immer opgewekte meisje Christine leidt een prinsessenleventje als dochter van de befaamde archeoloog Alamaro. Zijn assistent Michel is verliefd op haar, maar de kantoorklerk heeft dat natuurlijk nog niet aan haar durven opbiechten. Tot op een dag Christine het pad kruist van Jean voor wie ze meteen valt. Jean wil nochtans in de eerste plaats van haar vader een document stelen die naar een verborgen schat van de Visigoten zou moeten leiden.

Tot nu toe hebben we nog geen positief beeld geschetst van Schat!. Alle hierboven vermelde beschrijvingen zullen veel lezers zeker ervaren bij het doorbladeren van het album. Zij die de moeite nemen om het ook te lezen, zullen ermee akkoord gaan dat de meeste van deze vooroordelen berust zijn op de schijn die Schat! ontegensprekelijk uitstraalt. Je ziet de klerk naar de hoeren gaan, je bent getuige van Christines ontmaagding, je ervaart jaloezie en achterdocht in bijna extreme uitingen en ja, er vallen doden. Het zijn verrassende wendingen in het voor de rest overwegend feelgood-verhaal. Bovendien ga je van het speelse en snuggere personage Christine en haar kleurrijke haarstrikje misschien net zo houden als van die andere fictieve Française, Amélie Poulain. En met deze slotvergelijking laten we je.