Onze favoriete zwarte na Halle Berry en — vooruit — Michael Jackson heet Aya. In de eerste cyclus stond ze iedereen uit haar buurt bij met raad en daad. Niet dat het bij die mensen wat uitmaakte want verschillende personages liepen in hun ongeluk of tegen de spreekwoordelijke muur. De maîtresse van Aya's vader heeft zo haar eigen plannen. Het hulpje in huis, de geadopteerde Félicité, wordt door haar armzalige en op geld beluste vader met een bezoekje vereerd want met haar modellencarrière na de winst van een missverkiezing heeft hij geld geroken en wil zijn dochter van haar nieuwe gezin wegsnaaien. Mamadou is een gigolo geworden. Een gold digger heeft het op de doorbrave Hervé (of meerbepaald zijn fortuin) gemunt. Moussa is verdwenen, maar een door zijn vader ingehuurde privédetective is hem min of meer op het spoor. Dan is er nog Innocent die naar Parijs verkaste en daar de ene ontgoocheling na de andere oploopt in het beloofde land. Toch weet hij zich aardig te redden door als kapper opnieuw de schaar ter hand te nemen. Van de weeromstuit restylet hij de Afrikaanse immigranten. Hun echtgenoten zien de (r)evolutie van hun vrouwen minder goed zitten. En Aya temidden dit alles? Wel, voor een keer treft het ongeluk ook haar. Zij studeert aan de universiteit waar een professor seksueel van haar wil profiteren. Ze kan zich weren, maar haar reactie heeft consequenties. Thuis uithuilen is geen optie. Haar vader is sowieso geen voorstander van Aya's studies en zou er een reden in kunnen vinden om haar van de univ weg te halen.

Zoals de backcover vermeldt, vertelt scenariste Marguerite Abouet (die ook ooit als Afrikaanse in de Franse hoofdstad kwam wonen en dus weet waarover ze het heeft) met een lach en een traan de door elkaar lopende, maar steeds helder uitgestippelde avonturen van het kluwen aan personages. De warme tekenstijl van Clément Oubrerie (die ooit in New Mexico in de gevangenis belandde omdat hij geen papieren had) zorgt ervoor dat de kleine en grote drama's in het verhaal nooit te zwaarwichtig worden. Toch niet bij de lezers want in de schoenen van enkele personages zouden we nooit willen staan.