Beste stripliefhebber,

Er is maar één goede reden waarom een Nederlandstalige uitgever een strip uitbrengt die veertien jaar geleden voor het eerst het licht zag. En dat is omdat die strip enorm goed is, blijft en zal blijven. Punt uit.

Met vriendelijke groet,

> WOUTER PORTEMAN — juli 2009

P.S.: Hou je niet in en leef gerust mee met de gigolo Karim Kemal en de rosse knul Alexandre Barbieri. Oké, het is misschien niet slim van Karim om de vrouw van een populaire fascistenleider te naaien, maar de toorn van zo'n woesteling had zelfs hij niet verdient. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het onfortuinlijke duo maar één ding kan doen en dat is zo snel mogelijk wegvluchten op en langs de autosnelweg naar het zuiden. Meer dan vierhonderd bladzijden duurt hun vlucht, en het is er niet één teveel. De Fransman Hervé Baruela (Baru) speelt hier met de wetten van de negende kunst. Dit is immers een strip vol beweging maar dan zonder vluchtlijntjes, renspiraaltjes of aan Tillieux ontleende onomatopeeën.

Oorspronkelijk moest deze vuistdikke knaller de Franse link zijn met de opkomende manga, maar ondanks vier jaar intensief tekenwerk, slaagt Baru hier niet echt in. Natuurlijk speelt hij wel met tempobepalende kadreringen, beperkt hij het aantal plaatjes per pagina en laat hij heel geduldig de karakters van de helden verder ontwikkelen. Maar toch blijft deze strip door en door Europees. Dit is bruut, tastbaar en zonder enig schaamtegevoel. Het enige minpuntje van dit album is de zwart-witinkleuring. Prima gedaan hoor, maar hoe beklemmender zou dit verhaal niet geweest zijn als het zou geschilderd zijn in de hitsige okerkleuren van de Provence? Denk maar aan Cabanes' Blindemannetje of het tweeluik Garrigue.

Genoeg gekniesd. Vluchtweg naar de Zon is een scheurende road movie op de snelweg van geld, drugs, racisme en zomerse vrouwen. Een strip zoals je niet te vaak leest en een meer dan terechte winnaar van de trofee voor beste strip in Angoulême.