Men neme een vierkantje als lijf, vier stokjes als armen en benen en daarop een rondje met een gezichtje. Dan heb je de stijl van Maaike Hartjes omschreven. Maar toch weet zij als geen ander met dit minimalistische gegeven een heerlijk rijke strip te maken. Allereerst zijn de gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal van deze poppetjes zeer divers en overduidelijk. Het worden dus echt levende wezentjes die je sympathie (of antipathie natuurlijk) meteen oproepen. Af en toe wordt er fotomateriaal door gemengd, maar ook dat is grappig gedaan. Maaike is een prima tekenares (zie bijvoorbeeld haar bijdrage aan Strips in Stereo), en juist door deze simplistische stijlkeuze maakt ze het zichzelf niet makkelijk.

En dan de verhaaltjes. Uiteraard gebaseerd op het dagelijkse leven. Een trend die de laatste tien jaar in Nederland in zwang kwam met auteurs als Barbara Stok, Floor De Goede en Maaike Hartjes zelf, maar eigenlijk in de hele Europese en Amerikaanse strip aan te duiden is. Maaikes zelfreflecterende momenten zijn kostelijk. Met elke gebeurtenis vraagt ze zich af wat haar standpunt is of zou moeten zijn. Daarbij heeft ze nog een gezonde dosis opstandigheid waardoor haar reacties erg grappig zijn en ook zeker herkenbaar. Een enorm grappige scène bijvoorbeeld speelt zich af bij de tandarts. Terwijl ze een zenuwbehandeling ondergaat, dwalen haar gedachten af naar haar werk en concludeert ze dat ze erg boft met haar beroep. Ineens beseft ze dat ze een beetje gelukkig ligt te zijn in een tandartsstoel! Grappig.