Nog tijdens het eerste vijfluik nam Ciro Tota (De Veroveraars van Troy) het estafettestokje van Olivier Vatine over in deel 5. Op dat moment had Aquablue al bewezen dat het een sciencefictionserie was met enige impact. De thematiek van de koloniale repressie, het respect voor vreemde culturen ook, sloeg aan. En dat er tussendoor een aardig robbertje werd gevochten kon de spanningsmeter alleen maar de hoogte injagen.

In het tweeluik De Witte Ster kiest Thierry Cailleteau resoluut de kaart van de technologische sf, waarin robotten, ruimteschepen, hoogtechnologische wapens en andere uitvindingen veelvuldig de revue passeren. Voor de liefhebbers van het genre een absolute must. Voor de lezers voor wie het ook wat meer om het lijf mag hebben, is De Witte Ster ook nog van belang want in dit verhaal verneemt Wilfried Morgenstern alias Nao (nu net zo gespierd als Rambo of Conan) meer over zijn verongelukte ouders en het ruimteschip dat hen vervoerde.

Als je in een onderonsje het beste wil opsommen in het sf-genre op stripgebied, moeten reeksen als Storm, De Werelden van Aldebaran, Ravian, De Incal en consorten genoemd worden. Een van die "consorten" is zonder twijfel Aquablue.