New York, in het Metropolitan Museum opent een fabuleuze tentoonstelling. De expo herbergt enkele van de mooiste schatten uit de archieven van het Vaticaan. Groot is de verbijstering van de bezoekers wanneer vier tempeliers te paard het museum naderen en zich een bloederige weg naar binnen banen. Een spoor van vernieling en bloed achterlatend, gritsen de tempeliers enkele schatten mee. In de entourage van het Vaticaan stijgt de spanning ten top, onder de gestolen goederen bevond zich immers een waardevolle decoder. Deze vormt de sleutel tot het ontsluieren van een groots geheim. FBI-agent Sean Reilly wordt belast met het onderzoek naar de diefstal. Zijn weg kruist ogenblikkelijk die van de knappe archeologe Tess Chaykin, die erg nauw met de gebeurtenissen betrokken lijkt.

Jawel... opnieuw catholic fantasy. Nieuw is het feit dat De Laatste Tempelier een verstripping is van de succesvolle gelijknamige roman van Raymond Khoury. Miguel Lalor (wiens enige bekende wapenfeit het onvertaalde Myrkos is) zorgde voor de bewerking en de tekeningen. In tegenstelling tot andere romanadaptaties wordt er — in dit eerste deel althans — geen teveel aan informatie geschrapt. De Laatste Tempelier is dan ook een goed te volgen verhaal dat best wel spanning en intrige biedt. De cilindrische decodeermachine uit de zestiende eeuw kennen we uit die andere trendsettende roman, De Da Vinci Code. Laat ons het er op houden dat het geheim deze keer de middelen heiligt. Het werken met flashbacks naar de tijd van de terugtocht van de tempeliers uit hun bolwerk Acre doet erg denken aan De Geheime Driehoek. De Laatste Tempelier is dan ook nog het best te vergelijken met die meeslepende reeks. Meer nog, het zou niet misstaan als spin-off van voornoemde reeks. Tekentechnish is ook alles dik in orde. Bij vlagen ziet het eruit als een Largo Winch, een Alfa of een andere moderne stripthriller. Samengevat: niet origineel, wel erg lekker!