Pyongyang is het anekdotisch verslag van Guy Delisles twee maanden durende verblijf in Noord-Korea, in 2001, waar hij de afwerking van de tekenfilmreeks La Famille Passiflore in goede banen moet leiden.

In Noord-Korea overheerst de personencultus rond Kim-Il Sung (overleden in 1994, maar nog steeds de president) en zijn zoon Kim Jong-il. Zo begint de jaartelling daar vanaf de conceptie (niet de geboorte) van Kim-Il-Sung. Dat deze verafgoding surrealistische vormen heeft aangenomen, ondervindt Delisle al van zijn eerste stap op Koreaanse bodem. Hij komt van de ene verbazing in de andere terecht: van de 74 verdiepingen van zijn hotel is er maar één verlicht, mensen die achterstevoren over straat lopen, de radio speelt enkel nationalistische liederen, enzovoort, enzovoort.

Het feit dat Delisle een exemplaar van George Orwells 1984 tussen zijn bagage heeft zitten, toont aan dat hij wist waar hij zich aan kon verwachten. Constant wordt hij begeleid door zijn gids en zijn vertaler die er voor moeten zorgen dat de tekenaar/animator zich aan de regels houdt en een idealistisch beeld krijgt van de grootsheid van Noord-Korea en zijn leiders. Tijdens zijn verblijf tracht hij af en toe te polsen naar gevoelens of meningen bij de enkele Koreanen waarmee hij contact heeft, maar tot zijn frustratie stuit hij steeds op een barrière. Door Delisles beperkte bewegingsvrijheid speelt het grootste deel van het boek zich af in het hotel, afgewisseld met uitstapjes naar imposante monumenten.

Delisles grijze tinten zijn zeer passend voor het grauwe Absurdistan, ontdaan van kleur, waar hij zich in bevindt terwijl de strip er dankzij de karikaturale tekenstijl niet deprimerend uitziet. Ondanks de sombere setting is Pyongyang leerzaam, boeiend en soms zelfs enorm grappig, een boek dat vlot wegleest. Deze moderne stripklassieker zal niet misstaan naast Craig Thompsons Carnet de Voyage, Marjane Satrapi's Persepolis of de stripjournalistiek van Joe Sacco.