Tussen 1980 en 1992 maakt Enki Bilal de Nikopol-trilogie. De sterk aangepaste filmversie ervan, Immortals, regisseerde hij zelf. De film kwam uit in 2005. Dat jaar verscheen ook in het Frans de integrale versie van de drie albums. Na de overname van de rechten op Bilals strips door Casterman (ook al in 2005) kwam nu ook in het Nederlands deze integrale — een modeverschijnsel waar we geen genoeg van krijgen — uit.

Na het slotdeel van Er Was eens een Voorbijganger, De Jacht, ging het succesduo Bilal + Pierre Christin uit elkaar. De twee auteurs vonden dat het tijd was. Het enige onderwerp dat zich aandiende voor een nieuw verhaal was over een derde wereldoorlog. Maar de uitwerking ervan wilde maar niet lukken. Het werd te veel een waarschuwing voor wat nog kon komen en die weg wilden ze niet bewandelen. Bilal onderging in die periode trouwens veranderingen op privégebied. Omstandigheden die een literaire uitweg vonden in Lady Blue. Vanaf dan wilde hij meer in die richting werken. Met Kermis der Onsterfelijken zette hij al de toon. In zijn carrière is De Nikopol Trilogie een richtinggevende trilogie waarin hij de meeste van zijn favoriete onderwerpen kwijtkon. Er is de waarschuwing voor fascistische regimes, religieus fanatisme en epidemische ziektes, waar ook ter wereld in Parijs, Londen, Berlijn of de fictieve stad Equator-City. Anno nu nog steeds actueel, hoewel hij de trilogie maakte ten tijde van de Koude Oorlog met zijn visionaire vrees voor het nationalisme in geboorteland ex-Joegoslavië als achtergrond.

Bovenal vormen de drie verhalen ook een ferme brok futurisme waarin Bilal maatschappelijke en politieke toekomstdenkoefeningen maakte. Of er in 2023 nog steeds kranten zullen verschijnen, zoals Bilal ze gebruikt om extra duiding te geven, durven we toch te betwijfelen. Maar het schaakboksen bestaat al wel. Hij is er de uitvinder van.