In allerijl wordt John Dilmann bij zijn stervende moeder ontboden. Deze heeft de romanschrijver nog het een en ander te vertellen alvorens ze het tijdelijke inruilt voor het eeuwige. Agathe Dilmann bekent niet Johns moeder te zijn, maar zijn tante. Bovendien is hun familienaam niet Dilmann maar Schoenfeld. Met haar laatste krachten schetst Agathe de familiesituatie zoals die was medio de Tweede Wereldoorlog, een periode die voor de joodse Schoenfelds gepaard ging met intriges en een overlevingsstrijd die de familie verdeelde in collaborateurs en het verzet. Johns besluit staat vast, hij brengt een bezoek aan de Perigord, waar de Schoenfelds nog Schoenfelds waren...

Met het uitsterven van een generatie die de Tweede Wereldoorlog bewust meemaakte, stijgt bij velen het besef dat er niet lang meer gewacht kan worden om gebeurtenissen en herinneringen uit deze turbulente periode neer te schrijven. Dat deze generatie niet altijd even gemakkelijk over deze periode uit hun leven praat, blijkt uit het relaas van Agnès Bartoll, dat als introductie diende voor De Laatste van de Schoenfelds. Hiermee is stripland weer een familie-epos rijker. We kunnen gerust spreken van een explosie van het genre. Na het sterke Flor de Luna en het iets mindere Diamanten is dit al het derde lopende familie-epos bij uitgeverij Glénat. De stelling dat De Meesters van de Gerst nog steeds ongenaakbaar is in zijn genre blijft voorlopig even sterk overeind als de stelling van Pythagoras. Toch biedt de setting in de Tweede Wereldoorlog en de alom aanwezige joodse tragedie de nodige pakkende elementen die De Laatste van de Schoenfelds boven het gemiddelde uittilt. Cédric Hervan verzorgt het tekenwerk dat volstaat om het verhaal te dragen. Jazeker, De Biecht van Agathe wist ons te prikkelen, we zijn razend benieuwd naar het vervolg!