"Ik voel me zo verdomd alleen" zou elk normaal kind zeggen. Je vader wordt doodgeschoten tijdens een betoging voor meer sociale rechten. Terwijl ze jou vervloekt, pleegt je wanhopige moeder hierop zelfmoord. Gelaten hok je samen met je zusje in een troosteloze sloppenwijkkamer in het grauwe Londen van de industriële revolutie. Je enige uitweg zijn de kolenmijnen. Neen, Peter treft het niet. Maar Peter is dan ook geen gewone jongen. Als baby werd hij verwisseld met een elfenkind. Steeds meer wordt hij zich hiervan bewust. Hij krijgt puntoren en blijft belachelijk klein voor een kind van twaalf, maar vooral staat hij meer en meer in direct contact met zijn echte voorouders, de Keltische feërieken.

We hadden er toch wat voor gevreesd, maar na een sterk eerste deel blijft De Legende van het Wisselkind ons begeesteren. Eigenlijk mochten we geen reden hebben om bezorgd te zijn. Scenarist en zelfverklaard elfendeskundige Pierre Dubois kent immers het kleine volkje door en door en verweeft nu in dit tweede deel hun leven met het sprookje van Peter Pan en de brute realiteit van de industriële hoofdstad. Zo'n scenario is de ideale binnenkoper voor een van onze favoriete tekenaars, Xavier Fourquemin. Al jaren staat de naar Henegouwen uitgeweken Fransman met stip op de hitlijsten van tekenaars die gaan doorbreken. Het Franse striptijdschrift [dBD] kleefde hem zelfs het etiket "onmisbaar" op. Een eer die hij ondermeer te danken had aan zijn reeksen Alban en Outlaw. Maar tot op heden bleef het echte commerciële succes uit. Voor De Legende van het Wisselkind koos hij misschien daarom voor een propere stijl. Deze netheid werkt voor ons zelfs wat storend. De mijngangen mochten er gerust wat stofferiger uitgezien hebben. Maar genoeg gekniesd! We zijn allang blij dat we weer een fijne ontspannende strip van Fourquemin mogen lezen. En nu op naar deel 3.