Witte Tijgerin, de spin-off van De Onnoembaren die voorlopig on hold staat, zet er weer een aflevering bij. Het is meteen ook de opener van de tweede cyclus. Voor het gemak krijgen we in een gesprek tussen twee Amerikaanse CIA-agenten een kleine introductie van de voorbije feiten en hoe die passen in de geschiedenis met de opkomst van de Koude Oorlog en de spionage. De twee agenten willen beroep kunnen doen op een betrouwbare spion die over China kan berichten, maar diue zoektocht viel niet mee. Ze hopen de communistische, steeds in bloemrijke zijden jurken getooide Alix Yun Fu voor hun kar spannen, maar hoe en tot welke prijs? En zullen we Alix ooit nog eens zien lachen?!

In het vorige deel merkten we al dat Didier Conrad met meer zorg aan zijn decors werkte. Ook nu weer ogen zijn tekeningen gedetailleerd, maar dan wel op zijn eigen spontane manier die soms op haastwerk lijkt. In uitvoering presenteren zijn pagina's misschien beter op comicformaat. Een vijftal paginagrote tekeningen staan verspreid over het album net zoals die voorkomen in bijvoorbeeld een oud, ingekleurd Jommeke-album. Die hebben een gevarieerde impact.

Wij hebben het wel voor Conrad, al prefereren wij zijn vroegere periode met zijn nerveuze Franquin-stijl boven de latere Morris-invloeden. In zijn scenario's, die worden nagelezen en waar nodig bijgewerkt door zijn echtgenote Sophie Commenge alias Wilbur, bulkt het van de gedocumenteerde info. Soms komt ons dat de keel uit want om hoe laat is het uur van de tijger nu ook alweer? En de gimmick om martelingen of sekshandelingen en al wat ermee te maken heeft in verbloemd taalgebruik met metaforen uit te drukken, komt iets te vaak voor. Enkel door de context van een zin kan je achterhalen dat bijvoorbeeld een "pruimenpoort" een anus is. Laten we het hier maar op houden. Wij moeten hoognodig bruine pensen produceren.