Een eerste deel kan soms erg misleidend zijn voor de rest van de serie. Wie bijvoorbeeld dacht dat het eerste deel van Servitude veeleisend was, moet dit vervolg maar eens lezen. Het begint al met een lange, laatste brief van Brægor aan zijn broer. Lees hem vooral erg zorgvuldig of je bent bij voorbaat de draad kwijt. Want ook wie dacht dat het begonnen verhaal uit Het Gezang van Anorœr gewoon verdergaat, is eraan voor de moeite. Hoe het de erfgenamen van Afænor vergaat, lezen we beslist in een van de volgende geplande delen. In Drekkars volgen we echter hoe de onrust in het land van Afænor eigenlijk ontstond. En ook daar heerst verdeeldheid.

Sinds Tolkien het fantasygenre heruitvond, is het talloze keren gekopieerd. Veelal handelt het om steeds dunner wordende verhaaltjes rond elfen, kabouters, trollen en draken. Pure ontspanning dus. Servitude — eerder historische fantasy dan echte fantasy, volgens ons — tapt uit een totaal ander vaatje en is voor de lezer een vette kluif. Je hebt constant het gevoel dat dit de waargebeurde geschiedenis van een of ander volk zou kunnen zijn. De karakters, de setting en de verschillende intriges zijn erg doordacht neergezet. Trek zeker een uur uit voor deze strip en blader regelmatig naar het verklarende glossarium achteraan als het verhaal daarom vraagt, je hebt die info écht allemaal nodig. Veel lees- en denkwerk, maar de voldoening achteraf is erg groot.

Tekenaar Eric Bourgier kent precies maar één kleur, maar hoe hij in alle soorten bruin dit krachtige verhaal toch treffend op papier zet, dwingt respect af. Fabrice David komt ogenschijnlijk uit het niets vallen, maar als hij de andere drie boeken die op de achterflap zijn aangekondigd op eenzelfde niveau weet te houden, dan wacht deze Servitude niets minder dan de status van een klassieker.