Aan het samenvatten van een verhaal zonder de achterkant van het besproken album over te tikken, hebben we al een broertje dood. In dit geval achten we dat karweitje geeneens nodig. Naar een eenduidig plot is het ver zoeken in Claudia - De Vampierridder. Het zichzelf gelukkig niet serieus nemende vehikel van Pat Mills dat voor een scenario moet doorgaan, is ondergeschikt aan wat voormalig tandarts Franck Tacito ermee aanvangt. Bij het spelen van een game skip je ook liever de nutteloze tussenfilmpjes om vlugger gedrochten, zombies of criminelen te lijf te gaan. Op die ervaring mikken de makers... althans dat hopen we voor hen.

Dit spin-offje van Requiem - De Vampierridder lees je dus best met je verstand in afwezigheidsmodus. Tacito heeft werkelijk zijn best gedaan om geen enkele vierkante centimeter van een pagina onbenut te laten. Dat resulteert in overweldigende en drukke montages waarin zelfs de kaderlijnen een gotisch karakter krijgen. Vooral bij de dubbelpagina's zwenk je met je ogen van het ene tafereeltje naar het andere om geen detail te willen missen. In die details schuilen vaak grapjes (pas bij een tweede doorbladering merkten we dat een gebeeldhouwde vrouw met haar anus op een doorgang in een hellenkrocht zit) of nog meer verschrikkingen zoals gespietste hoofden. Met zijn anatomische geloofwaardigheid is het vaak kantjeboordje. Hoewel overdreven in afmetingen van borsten en billen staan zijn vrouwen er afgewerkt en afgelikt op. Aan de anatomische correctheid van mannen besteedt hij minder aandacht, vooral als ze zich meer op de achtergrond bevinden.

Een intelligente kick zal je niet beleven aan het lezen van dit duivels-erotisch-fetisjistisch-lesbisch-ophitsende verhaal. Andere kicks misschien wel. Dit is waar het voor staat: entertainment. En 't kan niet slecht zijn want deel 1 vond aardig zijn publiek. Het is uitverkocht waardoor deze bespreking zijn nut verliest om nieuwe lezers een leestip te bezorgen zolang er geen herdruk in aankomst is.