Wie het laatste nummer van ZozoLala heeft gelezen, vloekte — ondanks de verwittiging — wellicht bij het verklappen van het einde van Death Note in een overzichtsartikel van de mangareeks. Toch gaat er niets onder het proefondervindelijk lezen van de absolute climax van de reeks.

Eerlijk is eerlijk. Het einde mocht er eindelijk komen. We begonnen ons mateloos te vervelen bij de schaakspelletjes die zich in het hoofd van de protagonisten afspeelden. Niet in het minst omdat ze ons steeds een stap voor waren en we enkel nog maar de eindeloze gedachteslierten te verteren hadden. De al even pientere speurder Rik Ringers ondernam tenminste nog op gezette tijden actie in plaats van ons lang te laten wachten op een ontknoping. Dit twaalfde deel maakt alles goed en is opnieuw de pageturner van in het begin waarbij we toen nog sympathie voelden voor de jonge student Light Yagami. Hij vond op straat een zwart boekje en leerde snel de voor- en nadelen kennen van het door shinigami Ryuk verloren boekje. De op appels verzotte doodsengel had nooit kunnen bevroeden welk machtsintrument het boekje wel was in handen van Light die onder de alias Kira criminelen strafte door hun namen in het boekje te schrijven. Dat betekende voor hen een onherroepelijke dood.

Bij het lezen van de eerste delen kon je nog discussiëren of een mens het recht heeft om te beschikken over het leven van een ander. Doorheen de reeks waaierde die maatschappelijke vraag uit naar een intrigerend kluwen van andere vragen en stellingen waarop een kort antwoord gemakzuchtig zou zijn. Bovendien: als het doel de middelen heiligt, wat is er dan aan de hand?

Ook Light evolueerde drastisch in de reeks. Aanvankelijk waande hij zich nog een bestrijder van de criminaliteit en kon je hem min of meer in het kamp van de goeden indelen. Hoe meer speurders (waaronder zijn eigen vader) zaten te poken naar de ware identiteit van Kira, hoe meer hij het boekje inzette om die speurtocht te verstoren. De mysterieuze L, al even briljant als Light, moest dat bekopen. Ook Lights vader werd opgeofferd in zijn egoïstische denkpatroon waarbij hij zich meer en meer als een god waande, nog niet in het minst veroorzaakt door de mondiale aanhang die hij verwierf bij het volk dat hem op handen draagt. Een van Lights fans is Misa Amane, zelf een vedette bij de Japanse tieners. Ook zij kreeg een death note in handen. Light misbruikte haar gevoelens om er zelf sterker van te worden. Nog anderen werden net zo hard ingezet als vervangbare pionnen.

Na L kwamen Near en Mello. Om de vele talking heads op te leuken, kregen zij van de tekenaar een tic. L sabbelde op zijn duim en liep rond op blote voeten, Mello heeft een chocoladeverslaving en de piepjonge Near houdt er een ware speelgoedwinkel aan over om zijn gedachten de vrije loop te laten. In deel 12 komt het tot een ultieme confrontatie waarbij de verliezer zo zwaar door de mand valt dat hij er op alle fronten aan ten onder gaat. Het is een verpletterende vernedering. En is het ook een goed einde? Van het laatste hoofdstuk werden we toch onrustig...