EEN ONDERZOEK VAN COMMISSARIS CRéMèR 2 Inwendig Onderzoek
Daniel Casanave + David Vandermeulen • Silvester 56 p. (HC)
|
|
Wijwaterkikkers vol weed |
|
Potverkaatje! Het is Monique, poedelnaakt! Jaja, zo staat ze in de krant. De burgemeester van Seraing kan er helemaal niet mee lachen dat zijn dochter de zogenaamde cultuurpagina's siert. Bovendien zint het hem allerminst dat ze zich zo te zien volledig geeft aan die langharige zanger van de hippe hippiegroep Slap Matching. Bécaud, Piaf,... dat is nog cultuur, maar niet dat langharig schuw tuig dat zich inlaat met drugs en godweetwatnogallemaal. Ze moet terugkomen! Al snel belast de burgervader commissaris Crémèr en zijn kleine bolle rechterhand Lucas met de opdracht zijn dochter te redden uit de klauwen van die psychedelische rakkers. En zo tuft het olijke duo naar het Nederlandse Breda waar de band haar volgende optreden geeft.
Eind februari werd het tweede deel van deze nouvelle vague-strip voorgesteld op het stripfestival van Breda. Met je stad als een van de centrale thema's in een strip, zou elke dienst van toerisme zich in de handen moeten wrijven. De vraag is alleen of men er in Breda nu echt blij mee was. We zien het gezellige stripstadje hier immers letterlijk door een roze bril. Een indigestie aan spacecake leverde niet minder dan negen schitterende zwevende pagina's af. Onze twee wijwaterkikkers beleven hier de psychedelica ten top, enkel verstoord door de kiespijn van commissaris Crémèr. Helaas is dit het te vroege hoogtepunt van de strip. Net zoals het eerste deel verzandt de rest te veel in goede bedoelingen. De spitse vertalingen en de fijne situatiehumor doen ons continue glimlachen maar achteraf blijven we toch wat met een onvoldaan gevoel zitten. Scenarist David Vandermeulen benut onvoldoende zijn burleske duo en de rode draad van het verhaal kon een stuk strakker aangespannen worden. Helaas volgt Baudelaire-tekenaar Casanave dezelfde trend. Zijn tekenstijl komt soms fijn (de spiegelpagina Seraing-Breda mag gezien worden), soms te haastig over.
Zowel het thema als de tekenstijl bood alle kans om van dit tweede deel een echt knettergek album te maken dat kon tippen aan hun spitsbroeder Manu Larcenet. Jammer genoeg moeten we ons ook nu weer tevreden stellen met een doodnormale, grappige strip. |
|
> WOUTER PORTEMAN — februari 2009 |