Een held die wat weg heeft van Blueberry of een onverzorgde XIII in een sciencefictioncocktail van Blade Runner, Judge Dredd en een vleugje De Incal. Italiaan Alfonso Font weet wel waar hij de mosterd moet halen. In de jaren tachtig al lazen we De Gevangene van de Sterren voor het eerst in het roemruchte stripmaandblad Titanic. Bijna 25 jaar later heeft het qua thematiek niet aan actualiteit ingeboet. Alleen het kloonelement is ondertussen zodanig uitgeschud in andere verhalen in strips, boeken en films dat een auteur er niet meer mee kan verrassen, wel integendeel. Maar dat kunnen we Prestige die het album heruitgaf absoluut niet aanwrijven.

De setting van Gevangene van de Sterren ('t is crisis, dus werd er bespaard op het eerste lidwoord "de") is een postapocalyptische Aarde waar zuster zon een onwelkome gast is bij elke opgang van haarzelve. De hitte is amper te verdragen en al wie geen plaatsje wist te bemachtigen in overbevolkte steden met een streng politiegericht moet wel crapuleus van aard zijn. Rebellen en outcasts moeten zien te overleven in de buitenlucht. Het overkomt ook een man die in het eerste hoofdstuk als in een survivalspel wordt opgejaagd. Hij wordt gered door een wetenschapper die hem rare dingen verteld over het beleven van een nachtmerrie en de inenting met een anti-ontsnappingsvaccin. Na een gevecht raakt de man opnieuw in contact met de buitenwereld alwaar hij een mooie rebel ontmoet wier bolronde boezem niet lijdt onder de zwaartekracht en dat zonder enige vestimentaire steun van betekenis. Zij wil graag naar Antarctica, de wonderstad waar levenskoepels een redding kunnen betekenen.