De eerste pagina van dit boek doet je meteen even verstommen. Wat een sfeer! In twee grote platen zijn we direct in een western van grote kwaliteit terechtgekomen. We durven bijna te veronderstellen dat dit Blueberry van Jean Giraud overtreft. Dat is zowel de verdienste van Jodorowsky's scenario als het sublieme tekenwerk van Boucq. Hij was ooit in de running om een Blueberry-spin-off te tekenen. Door onenigheid met Philippe Charlier (zoon van en erfgenaam van Jean-Michel) over het scenario kwam het niet tot deze spin-off en wierp Boucq zich dan maar op een andere western: Bouncer dus.

Jodorowsky heeft natuurlijk al vele topscenario's geschreven (denk aan De Incal, De Blanke Lama, De Metabaronnen,...) maar heeft vaak een neiging om er een heel vreemde draai aan te geven. Met Bouncer weet hij zichzelf te beheersen. Daardoor worden zijn personages levensecht met boeiende karakters. Hij beschrijft het wilde westen zoals we dat graag zien. Rauw, onbeschaafd en crimineel, maar met een flinterdun begin van beschaving er overheen.

De eenarmige Bouncer heeft in de vorige delen al heel wat ellende meegemaakt, maar is nu eigenaar van de Inferno-saloon in Barro-City. De indianenbevolking komt steeds verder in de verdrukking en Toro Negro, de chef het reservaat, zoekt een nieuwe behoeder van het heilige indianengebied. Bouncer is een halfbloed en wordt daarvoor de aangewezen persoon. Intussen is de schatrijke zwarte weduwe Carolyn Harten bezig om steeds meer grond te bemachtigen. Daarbij gebruikt ze keiharde kerels zoals Axe Head, een kleurrijk, doodeng figuur met een hakbijl vastgegroeid in zijn schedel en met vijf zoontjes die wel rechtstreeks uit de hel lijken te komen. Voeg er nog een bloedmooie, pas gearriveerde schooljuf aan toe en we hebben een zinderend verhaal, dat in het volgende deel afgerond zal worden.

Boucq is een tekenaar die ook al jaren van zich doet spreken. Bekend werd hij met zijn satirische werk zoals In de Binnenlanden van het Alledaagse of De Pedagogie van het Trottoir, maar later maakte hij ook indrukwekkende stripnovellen als De Vrouw van de Tovenaar en Duivelsmond. Hoewel zijn stijl realistisch is, neigt er nog altijd een stukje karikatuur in door vooral de gezichten van de personages die hierdoor net weer interessant overkomen.