In 1930 vindt een Amerikaans-Duitse expeditie in een grot in het Himalayagebergte een eeuwenoude Keltische site. De archeologische vondst wordt à la Christophe Bec imposant in beeld gebracht en bewijst dat wat de geschiedenisboeken ons voorschrijven niet klopt. Herr Schäfer en professor Harrison vinden dat ze de waarheid terug bij de mensen moet brengen. Drie jaar later wordt in Berlijn de joodse etnoloog Elie Strauss in een drive-by shooting op straat neergeknald. Studente Eva, die Elie kende, is getuige van de moord. Een antisemitische opmerking van een ramptoerist doet haar uit haar sloffen schieten. Het zijn de jaren waarin de ideologie van Hitler en zijn mannetjes stormenderhand het Duitse gedachtegoed doordringt en indoctrineert. Eva is van Franse afkomst en door het vele reizen met haar vader, voelt ze zich niet met een land verbonden. Nationalistische gevoelens zijn haar volstrekt vreemd. Ze moet dan ook lijdzaam op deze evolutie toezien. De mensen met rode armbanden en nazikruis en het gemak waarmee ze hun acties (bijvoorbeeld het verbranden van in beslag genomen boeken) maken haar bang terwijl het volk alles luidop of stilzwijgend goedkeurt en niemand zich durft te verzetten. Het zijn haar eigen overpeinzingen die we hier overtypen. Elie liet haar een brief na met de boodschap "vertrouw niemand". Hij waarschuwt Eva voor een nog veel groter complot dat Hitler beraamt en te maken heeft met de orde van Thulé dat een nog machtiger, duizendjarige kaste, ontstaan uit de duisternis van de mensheid, verbergt. Eva krijgt ook nog een sleutel van Elie. Het is het startpunt van een grimmige, haast paranoïde vertelling, eigen aan het historische decor van het Duitse rijk tijdens het interbellum.

Achter de aantrekkelijke cover schuilt wat ons betreft het spannendste verhaal van de drie verschenen eerste delen van de subreeksen onder het label Geheimen van het Vaticaan. We hadden graag meteen het vervolg gelezen van De Lans. Dat heeft veel te maken met het steeds hoger wordende verhaaltempo na de obligate uitleg in tekstblokken in het begin van het verhaal. Jean-Luc Istin (die meer en meer een keurmerk wordt dankzij goed scorende reeksen als De Druïden, Drakenbloed en ook Het Vijfde Evangelie in dezelfde collectie) verliest geen tijd en legt de zweep erop. Het vertelstandpunt met Eva als ik-persoon waarin ze soms met haarzelf in dialoog treedt, is een treffer. Zij uit zich in penibele situaties niet in onrealistische volzinnen, maar eerder in korte, vaak afgebroken bewoordingen. Het leesritme ligt daardoor extra hoog en onderweg naar de climax pik je vanalles mee dat nog van belang zal zijn voor het vervolg.

Met de debuterende striptekenaar Denis Rodier (hoewel hij al een lange staat van dienst heeft als inkter van comics) heeft Istin een perfecte coauteur gevonden. Hij weet hoe een pagina moet opgebouwd worden. Het is een swingend spel van wisselende camerastandpunten, een kien gebruik van close-ups en doordacht perspectiefgebruik. Ook zijn personages staan al even gezwind op papier. Hoofdpersonage Eva is met haar Louise Brooks-kapsel een hottie for the thinking man. Geen enkele lach doet haar lippen in dit album krullen, maar daar heeft ze dan ook geen enkele reden toe.