Op 10 mei 1941 landde nazi-Duitslands nummer 2, Rudolf Hess, met een parachute op Britse bodem. Naar eigen zeggen wilde de partijleider van de NSDAP een vrede bewerkstelligen tussen Engeland en de Führer. Niemand die hem wilde geloven, over en uit voor Hess dus. Tot op de dag van vandaag blijft de vreemde beslissing van Hess om Duitsland op het toppunt van zijn macht te verlaten in een kluwen van geheimzinnigheid gehuld. What if... Hess inderdaad een vredesvoorstel had, en hiermee de oorlog in 1941 beëindigd werd door middel van een wapenstilstand? What if... Charles de Gaulle niet ten onder ging tegen tankspecialisten Heinz Guderian en Erwin Rommel en daarmee de Duitse Blitzkrieg tot staan had gebracht?

Wel... Jean-Pierre De Verborgen Geschiedenis Pécau ging van beide bovenstaande veronderstellingen uit en creëerde een geheel andere wereld. Het is 1945 en Rudolf Hess is de onbetwiste nummer 1 van nazi-Duitsland. Een natie die bij gratie van Engeland en Frankrijk een nietsontziende oorlog tegen de rode Russische beer voert. Wanneer op een dag het vlaggenschip van Air France, de zeppelin Charles de Gaulle, op mysterieuze wijze boven de Noordpool verdwijnt, wijzen alle sporen in de richting van Duitsland. Oorlogsveteraan en journalist Nestor Serge wordt door zijn werkgever verplicht om de reddingsmissie te vervoegen en verslag uit te brengen. Al snel blijkt dat de opdracht geen lachertje wordt, en dat Duitsland beschikt over een boel geheime wapens en wel erg bijzondere eenheden.

Met Machtsspel snijdt Pécau opnieuw een bijzonder intrigerende periode uit de geschiedenis aan. De einddagen van de Tweede Wereldoorlog zijn vandaag de dag nog steeds met mist omhuld. Veertig jaar Koude Oorlog en wantrouwen gecombineerd met een heilige angst voor een heropstanding van de nazi-ideologie heeft ongetwijfeld bijgedragen tot een vertekende geschiedenis. De formule van Machtsspel verschilt in niets van die van Pécau's andere altered history-reeks Empire. Op het specifieke thema na is Machtsspel dan ook niet bijster origineel. Hoewel er voldoende mysterie opgebouwd wordt, ontbreekt het tot nog toe spanning. Wanneer je weerwolven, supernazi's en andere esoterische trucjes bovenhaalt, moet het een ware thriller worden. Helaas pindakaas!

Léo Pilipovic vervangt huistekenaar Igor Kordey, en dat is alles behalve jammer. Pilipovic tekent een stuk scherper dan collega Kordey, wat de strip toch net die boost geeft om een deftige middenmoot te zijn. Een dikke pluim overigens voor de bijzonder knappe cover!

Zit er sleet op het altered history-genre? Zijn we teveel verwend? Wie zal het zeggen. In elk geval zal deel 2 allesbepalend worden. Het moet spannender en intrigerender, zeker met zo'n fascinerend thema.