ORBITAL 2
Breuken
Serge Pellé + Sylvain Runberg • Dupuis (Spotlight)
54 p. (SC)
|
|
| Overtreffend |
|
Striprecensenten hebben het niet makkelijk. Als hun smaak niet overeenkomt met die van de lezer kent hij er niets van en raakt hij verbrand. In het andere geval loont het na verloop van tijd niet langer de moeite om hun teksten te lezen want het bevestigt alleen maar de idee die een striplezer toch al had over een album. Ach ja, we stellen het simplistisch voor, maar 't zal ons niet tegenhouden om hier strips aan bod te doen komen die wij doorgaans aan onze eigen vriendjes zouden aanraden, al of niet met een gemeende, kritische kanttekening. Als je dat wil, mag ook jij ons vriendje zijn.
Een voorbeeld van zo'n te vertrouwen aanrader is Orbital. Ondergetekende had bij deel 1 niet dezelfde mening als de collega die het van lovende woorden voorzag (nochtans kent hij er wel iets van, hij is zelf een striplezer). Wij zouden wel wachten tot deel 2 dat voor een meer beslissend eindoordeel zou zorgen. Breuken is namelijk het slot van het eerste tweeluik. En nu zouden we zijn woorden in overtreffende trappen willen gieten. Onze collega vergeleek bepaalde elementen met stripmonumenten als De Incal, het werk van Bilal, De Technovaders, Konvooi en Ravian. De verhaalidee en uitwerking van deel 2 doen ons — rabiate filmliefhebbers — er nog Starship Troopers en The Chronicles of Riddick bovenop gooien. Een kolonie mensen op een afgelegen planeet worden belaagd door bloeddorstige en nijdige aliens, herken je het? Op de koop toe zijn er interne spanningen die voor serieuze, extra problemen zorgen. Het is aan de agenten van de internationale Confederatie om orde op zaken te stellen. Ze doen hun best, maar op politiek niveau wordt er ook een en ander bedisseld. Sylvain Runberg brengt het met een te verdragen complexiteit waar Georges Lucas nooit kan aan tippen. Verwacht je hoe dan ook maar aan een hoop climaxen en apotheoses!
Hét element dat ervoor zorgt dat we Orbital tot een van de beste nieuwe reeksen van het sowieso al voortreffelijke jaar 2007 rekenen, is toch wel het relationele aspect. Veel menselijke gevoelens, zowel positieve als de meest negatieve, komen in een bestek van 56 pagina's ruimschoots aan bod. Het kan niet anders dan dat ze in het tweede tweeluik verder worden gecultiveerd. |
|
| > DAVID STEENHUYSE — augustus 2007 |
