Wat is dat toch met incest in de recentste strips? In Borgia duiken vaders en dochters, ooms en nichtjes, broers en zusters in elkaars bed. In Legende smeult een aanleiding tot een broer-zusrelatie (ook al weten de personages het zelf niet) en in deze verstripte biografie van de Romeinse keizer Nero is het ook al van dat! Hier is het vooral Agrippina die de touwtjes in handen heeft door haar oom of zoon via hun libido in de tang te houden. Nog meer zelfs dan haar rivale Messalina die in seksfilms van de jaren zeventig het stempel van "keizerin-hoer" opgeplakt kreeg. We geven het je maar mee...

Maar het bovenstaande wist je al uit de geschiedenisboeken, films, tv-reeksen en vast ook uit de stripreeks Murena die het turbulente levenspad van Nero volgen. Anders dan in andere œuvres probeert François Maingoval vooral de goeie kanten van Nero te belichten. En die zijn er wel, hoor. Hij veroverde zijn onderdanen door hun geldbuidel te plezieren en de bekostiging ervan kwam na rijp beraad niet door oorlog, maar wel door handel. Zijn grootste schanddaad evenwel blijft de eerste christenenvervolging. Hij schoof een negen dagen durende brand van Rome, die de hele stad in de as legde, in de sandalen van de christenen. En ook hier maskeert Maingoval dit door deze info te counteren met de goede daden die de 'scoutskeizer' verrichte door getroffen stadsbewoners (goedkoop) voedsel te schenken en Rome als stenen stad te laten herrijzen met zilverlingen uit zijn eigen zak. Vooral de tekst in het laatste kader verraadt het ontzag en respect dat Maingoval voor Nero toch wel koestert. Ofwel leeft hij in een waan ofwel beschikt hij over andere bronnen dan deze die wij kennen en hem als een krankjoreme despoot met meer aandacht voor zelfgeschreven liederen en poëzie en spelen ter zijner ere dan voor het welzijn van de Romeinse burgers. Ligt de historische waarheid ergens in het midden? Ons dunkt dat men over Nero nog lang niet is uitgeschreven...

De cover van Yves Plateau, die het na enkele albums in de nevencollecties De Reizen van Alex en Tristan eens met een volwaardig stripverhaal mag proberen, beloofde niet veel goeds. Agrippina staat er afgebeeld als een standbeeld. Qua traditionele associatie houterigheid-Jacques Martin kan dit wel tellen. De coverillustratie is voorts erg surrealistisch. Maar wie in het universum van Martin wil tekenen, moet decors en details kunnen tekenen en daar is Plateau sterk in. Het binnenwerk is heel wat beter. Slechts uitzonderlijk zien we een personage op een kleurvlak in plaats van een uitgetekend interieur. Knappe stadszichten spreken tot de verbeelding en ook de personages — vooral de vrouwen dan (heeft Agrippina niet wat weg van actrice Eva Mendez?) — zijn behoorlijk getekend. Enkel voor de brandende stad Rome leek Plateau niet veel goesting gehad te hebben. Een grote overzichtstekening is knullig en ronduit lelijk getekend. Op technisch gebied tot slot missen de tekeningen aan scherpte. Wij vermoeden dat Plateau de nieuwe trend volgt om het inktwerk over te slaan en potloodtekeningen op de computer te bewerken voor een drukklaar eindresultaat. Hij zou eens te rade moeten gaan bij Steven Dupré die bij dezelfde uitgeverij Kaamelott publiceert. Hij weet uit ondervinding hoe dat proces het beste kan.