Sommige oerverhalen garanderen haast succes. Ze inspireren generatie na generatie, zowel lezers als auteurs. Neem nu de Arthur-legendes. Hoeveel bewerkingen zijn daar al niet van gemaakt? En toch moet je als schrijver op je opperslechtst zijn om het alsnog te verknoeien. De fundamenten zijn immers zo sterk, de personages zo treffend gekozen, dat je al een prutser moet zijn om nog uit de bocht te vliegen. Zo gaat het veelal ook met bewerkingen van Schateiland, het invloedrijke jeugdboek van schrijver Robert Louis Stevenson. Het ondergewaardeerde Hispañola (een afgerond vierluik van Meddour, volledig vertaald door Arboris) was eerder al een schot in de roos. Deze tetralogie van Xavier Dorison — die net nog de spin-off-reeks XIII Mystery opende — belooft dit ook te worden. Bovendien lijkt het de weg naar een groter publiek te vinden. Hoewel Dorison pretendeert geen vervolg op Schateiland te willen schrijven, heeft het er soms toch veel van weg. Laat het ons op een vrije bewerking houden.

Lord Byron Hastings heeft de befaamde schat van Guyanacapac ontdekt. Om deze naar Engeland over te brengen, zendt hij een indiaan naar de thuisbasis met een brief aan zijn vrouw (die het zweet al tappelings over haar rug voelt lopen want ze is zwanger, en niet van hem, ha!) en zijn broer om hen de opdracht te geven een tweede expeditie op poten te zetten. Met de Neptune vinden ze een gepast schip, met Long John Silver en zijn kornuiten een gepaste bemanning. Maar zoals in Schateiland is dit pas het begin van een piratenavonturenverhaal van het zuiverste water.

Net als Het Derde Testament zuigt het verhaal je van begin tot einde op. Ook van de tekeningen van Mathieu Lauffray, tekenaar van De Vloek van Amber en Prophet, worden we lyrisch. Vooral in de grotere tekeningen imponeert hij. Trouwens, over lyrisch gesproken, nog één keer allemaal samen om het af te leren, iets minder vals als vorige keer graag: Piet Piraat, Piet Piraat, schip ahoy, hoy, hoy!