Twee keer per jaar bedient Hermann zijn talrijke lezers van een nieuwe strip. Twee keer per jaar krijgt hij dezelfde kritiek te slikken. Hij kan geen mooie vrouwen tekenen, zijn mensen zien eruit als neanderthalers en de scenario's van zijn zoon trekken op niets! Twee keer per jaar vliegen zijn albums niettemin de deur uit. Twee keer per jaar kijken wij en andere criticasters toch nog steeds uit naar zijn nieuwste worp.

De Duivel der Zeven Zeeën is een tweeluik dat ietsje meer is dan de piratenstrip waarvoor het wordt versleten. Ja, er zijn mannen die willen te kaap'ren varen, ze hebben soms baarden en ze heten Rob de Duivel, De Leguaan of Zwoeger. Er is een onbewoond eiland in de Caraïben, een schat en een strijd tegen de Engelse soldaten mee gemoeid. En zo zijn er nog wat elementen die inwisselbaar zijn met de klassieke piratenverhalen. De insteek bij Hermann, die grotendeels bij De Havik uitkwam voor bruikbare documentatie, is een familiedrama in South Carolina, het in de achttiende eeuw steenrijke zuiden van de VS waar de katoenteelt en slavernij de kloof tussen arm en rijk bepaalde. De dochter van een rijke plantage-eigenaar is smoorverliefd op een zeeman die haar precies om het geld is gehuwd, dik tegen de zin van haar vader die haar dan ook prompt doet boeten. De piraten gooien roet in het eten en verstoren het dictaat van de ouwe rijkaard.

Drie tenoren staan afgebeeld op de cover. Een ervan overleeft buiten onze verwachtingen het eerste deel niet. Hermann weet nog steeds hoe hij sfeer in water en aquarelverf moet omzetten en tot zijn extra taak hoort wellicht het in toom houden van Yves H.'s hersenspinsels. Hoe de opgemerkte onmogelijkheden uitgelegd zullen worden in het slot krijgen we in maart 2009 te lezen. Het zal ons benieuwen of Yves H. te veel heeft gekeken naar Pirates of the Caribean om er een fantasy-element uit te pikken... Daarna is Schemerwoude opnieuw aan de beurt waarbij Hermann de exotische Caraïben kan inruilen voor een besneeuwd Rusland.