Gregorius van Arcos voert een christenenleger aan dat oprukt richting Jeruzalem. Daar vraagt zijn vastberaden tegenstander, Ab' Doel Razim, sultan van Jeruzalem, aan de moefti van Alkar om zijn moslimleger te zegenen en hem de overwinning te schenken. De moefti zegent alle soldaten van de sultan en al snel staan beide grootmachten tegenover elkaar. De clash vernietigt het christenenleger en Gregorius van Arcos sneuvelt. Niet het moslimleger maar de Simoen Dja, een vreselijke zandstorm, blijkt het instrument van de nederlaag te zijn. Gauthier van Vlaanderen, de schoonzoon van Gregorius, had het nochtans voorspeld. Hij verzaakte dan ook mee te strijden omwille van deze zandstormen, en dit in schril contrast tot kemphaan en bondgenoot Robrecht van Tarente. Deze laatste weet ternauwernood aan de dood te ontsnappen, maar heeft hiervoor zijn ziel moeten verkopen. Na de dood van Gregorius wordt Robrecht van Tarente en niet Gauthier van Vlaanderen tot nieuwe bevelhebber gekozen. Gauthiers op macht beluste vrouw, Eleonora van Arcos, schaart zich meteen aan Robrechts zijde. Gauthier verlaat het kamp, vastbesloten zelf een leger op de been te brengen om de christenen de overwinning te bezorgen. Ook in het kamp van Robrecht zullen nieuwe bondgenoten gezocht moeten worden. Monsterlijke bondgenoten staan in een rij te wachten, het wordt kiezen tussen het kwaad en het nog kwadere...

Geschiedenis is relatief. Gebaseerd op feiten die door vriend en vijand door de eeuwen heen gekruid werden om grootser en heldhaftiger te lijken dan ze in werkelijkheid waren. Niet enkel over aantallen werd gelogen, veldslagen in de middeleeuwen werden hooguit met enkele duizenden manschappen tegelijk uitgevochten. In geschiedenis gaat fictie vaak boven feit. Dufaux kent en beheerst dit als geen ander (zie reeksen als Murena, Dubbelmasker, Giacomo C.) Hij tunede voor deze gelegenheid de kruistochtgeschiedenis met een onbekende kruistocht, die geen historicus ooit durfde neer te schrijven. Dufaux' scenario is zoals wel vaker doorspekt met het nodige mysterie en een flinke snuif esoterische fantasy. Dit leidt wel vaker tot minder toegankelijk werk en zo vergaat het ook met deel 1. De lezer blijft na het eerste deel met een gemengd gevoel achter. Een leuk ridderverhaal, met een boel magische poespas. Welk van de twee elementen gaat de overhand nu halen? Wel, deel 2 schept enigszins duidelijkheid. Dufaux trekt consequent de fantasykaart. Kruistocht is overigens een razendsnel verhaal dat de lezer zelden zal vervelen. Karakters worden mooi uitgediept en elk van hen heeft zo zijn verborgen kantjes die prachtige scenariotwists en een pak potentieel voor het verder verloop van de reeks uitlokken.

Philippe Xavier, bekend van onvertaalde delen van Verloren Paradijs, zet het verhaal luister bij met prachtig tekenwerk. Adembenende gevechtsscènes en uitklapbare middenpagina's zijn nu reeds het handelsmerk van de reeks geworden. Opgelet dus wanneer je de schaar denkt te moeten hanteren!