In het oosten van Frankrijk, niet ver van de Zwitserse grens, houdt een reusachtig beest lelijk huis. Een groep cavaleristen gaat op jacht naar het moordzuchtige dier. Hun kapitein is vastbesloten de veiligheid in de regio te herstellen. Hij kan hierbij rekenen op de hulp van zijn neef Jean-Baptiste Poulain, ook wel de Heer der Dolende Zielen genoemd.

Twee albums van Heer der Dolende Zielen in één jaar, het leven kan soms mooi zijn. Daarmee maakt Dargaud zijn pijnlijke vergissing om de reeks na het tweede deel niet meer in het Nederlands te vertalen meer dan goed. Het Beest lijkt een rechtlijnig en eerder klassiek verhaal te zijn. Maar door de aandacht die scenarist Fabien Vehlmann besteedt aan de psychologische uitdieping van het hoofdpersonage, is deze reeks meer dan een eenvoudige avonturenstrip. Jean-Baptiste is niet meer de bleu van in het eerste album. Ondertussen heeft hij al heel wat meegemaakt, en dat is hem aan te zien. De tocht in de bergen die hij met zijn neef onderneemt, is niet enkel een klopjacht op het beest, maar biedt beide personen ook de gelegenheid om de demonen die hen achtervolgen van zich af te schudden.

De tekeningen van Matthieu Bonhomme konden ons al van in het begin bekoren, maar verbeteren nog bij elk nieuw album. Vooral zijn aandacht voor details staat ons aan. Zo zwermen er bladzijden lang bijen en vliegen rond de hoofden van de cavaleristen. De sublieme inkleuring van Delf is de kers op de taart en geeft elke scène de gepaste sfeer mee.

Heer der Dolende Zielen is zondermeer een van de betere reeksen van het moment. En dit zeggen we niet (alleen) om uitgeverij Dargaud met nog wat meer schuldgevoel op te zadelen. In het Frans is ondertussen al het vijfde deel verschenen. We kijken al uit naar de vertaling die hopelijk wat minder lang op zich laat wachten.